juli 22, 2023
Vrijwel onmiddellijk werd de film geconfronteerd met een bizar spervuur van slechte recensies waarin de buzz-woorden “QAnon samenzweringen” in bijna elk artikel voorkomen, alsof al deze “journalisten” (propagandisten) dezelfde memo hebben gekregen.
Sound of Freedom is een film gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Tim Ballard, een overheidsagent die zijn baan opzegt om kinderen te redden van sekshandelaren in Colombia. Sound of Freedom is geregisseerd door Alejandro Monteverde en is geen typische Hollywoodfilm. Hij werd uitgebracht door Angel Studios uit Utah, een bedrijf dat gespecialiseerd is in “geloofsgebaseerde” producties, schrijft Vigilant Citizen.
De film werd meer dan vijf jaar geleden, in 2018, voltooid en zou gedistribueerd worden door 20th Century Fox. Toen de studio echter werd opgekocht door de Walt Disney Company, werd Sound of Freedom voor onbepaalde tijd op de lange baan geschoven. Blijkbaar was Disney meer bezig met het maken van films die kinderen seksuele propaganda aansmeren dan met het uitbrengen van een film die pedofiele netwerken blootlegt.
Gelukkig voor de filmmakers konden ze de distributierechten terugkopen van Disney en via aandelenfinanciering zijn ze erin geslaagd om de film op 4 juli 2023 uit te brengen.
Vrijwel onmiddellijk werd de film geconfronteerd met een bizar spervuur van slechte recensies waarin de buzz-woorden “QAnon samenzweringen” in bijna elk artikel voorkomen, alsof al deze “journalisten” (propagandisten) dezelfde memo hebben ontvangen.
De film zelf maakt geen melding van QAnon of iets wat er ook maar enigszins mee te maken heeft. Het filmt alleen het verhaal van Tim Ballard en Operation Underground Railroad, de organisatie die hij heeft opgericht om de kindersekshandel te bestrijden. Toch maakten de media er een punt van om deze woordassociatie te maken. Ook besloten ze dat deze film “controversieel” was.
Waarom? Nou, om te beginnen houdt de media echt niet van sommige mensen die met de film geassocieerd worden, te beginnen met de ster, Jim Caviezel.
“Controversiële” vermeldingen
Vóór Sound of Freedom was Jim Caveziel vooral bekend vanwege de rol van Jezus Christus in Mel Gibsons Passion of Christ. Het minste wat men kan zeggen is dat deze rol een tol eiste van Caveziel. Tijdens het filmen kreeg hij per ongeluk zweepslagen, raakte zijn schouder uit de kom en kreeg longontsteking en onderkoeling.
Oh, hij werd ook door de bliksem getroffen. Tijdens het filmen van de Bergrede werd Caveziel inderdaad getroffen door de bliksem, wat leidde tot twee hartoperaties, waaronder een openhartoperatie.
In Sound of Freedom heeft het personage van Caveziel ook “Christus-achtige” kwaliteiten, vooral wanneer hij de camera betraand aankijkt en zegt: “Gods kinderen zijn niet te koop”.
Terwijl de film zelf wegblijft van de “samenzweringstheorieën” die de elite met alle mogelijke middelen wil onderdrukken, gaat Jim Caveziel er gewoon helemaal in op elke kans die hij krijgt.
In het volgende interview verwijst Caveziel rechtstreeks naar de satanische elite en het oogsten van adrenochroom.
Een andere grote voorstander van Sound of Freedom is Mel Gibson. Dat is wel toepasselijk, want een van de meest memorabele zinnen die hij ooit uitsprak was:
“Ze kunnen onze levens nemen, maar ze zullen nooit onze vrijheid nemen!”
Toen hij deze woorden schreeuwde als Sir William Wallace in de film Braveheart uit 1995, was Mel Gibson een van de grootste filmsterren ter wereld. Maar zelfs op het hoogtepunt van zijn succes vond Gibson een manier om mensen boos te maken met enorme waarheidsbommen.
In een interview met Playboy in juli 1995 zei Gibson dat president Bill Clinton een “low-level opportunist” was en dat iemand hem “vertelde wat hij moest doen”. Hij verklaarde ook dat de Rhodes Studiebeurs van de Universiteit van Oxford was opgericht “voor jonge mannen en vrouwen die willen streven naar een “nieuwe wereldorde” en een “campagne voor het marxisme” was.
Tijdens een interview in 1998 zinspeelde Gibson op de duistere, satanische kant van Hollywood.
Een paar jaar later, nadat enkele van zijn dronken tirades (met name over Joden die oorlogen beginnen) uitlekten in de pers, werd Gibson gemeden en kwam hij op de zwarte lijst van Hollywood te staan. Hoewel hij jarenlang wegbleef van Hollywoodproducties, dook Gibson weer op om openlijk Sound of Freedom te steunen, wat geen Hollywoodfilm is.
Dus waar gaat de ophef over? Hier is een blik op de echte film.
Sound of Freedom
Hoewel er gezegd wordt dat Sound of Freedom “op geloof gebaseerd” is, wordt er in de film geen religieuze preek of politieke boodschap gegeven. De film wil slechts één belangrijk punt maken: Seksuele kinderhandel is slecht. En op de een of andere manier vonden de massamedia deze film “controversieel”.
Om dat duidelijk te maken, schrikt de film er niet voor terug om scènes te laten zien die nauwelijks te bekijken zijn. In een huiveringwekkende scène strompelt bijvoorbeeld een oude dronken toerist een kamer binnen waar een doodsbang klein meisje gedwongen wordt om op hem te wachten. En nee, er komt niemand om het meisje te redden. De dronken pedo doet de gordijnen dicht terwijl de kijkers zich realiseren dat niets de onuitsprekelijke dingen die in die vervloekte kamer zullen gebeuren zal tegenhouden.
Deze scènes trekken schaamteloos aan de harten en zijn bijna onmogelijk om naar te kijken. Ze gebeuren echter wel in het echte leven. Elke dag. Duizenden keren per dag. En dat niet alleen, kinderseks is een bloeiende industrie die recordwinsten blijft binnenhalen. Zoals in de film wordt gezegd, kunnen drugs maar één keer worden verkocht. Een kind kan echter meerdere keren per nacht verkocht worden.
Door de kijkers met deze harde realiteit te confronteren, onderscheidt de film zich van bijna alle Hollywoodproducties die dergelijke onderwerpen nooit zouden aanpakken. De belangrijkste reden: Hollywood zit vol met de ergste pedofielen die men zich kan voorstellen.
Sommige critici klaagden dat de film te rechtlijnig was. Ze vonden het niet leuk dat er geen verrassende wending was en dat de held een standvastige, onomkoopbare held bleef die pedo’s gewoon ten onder wil zien gaan. Ik denk dat ze blij zouden zijn geweest als de held had onthuld dat hij altijd al een pedo was geweest of zoiets.
Maar deze professionele “critici” hadden moeten beseffen dat ze niet naar een Marvel-film aan het kijken waren waar willekeurige, onvoorspelbare gebeurtenissen gewoon zendtijd vullen. Sound of Freedom gaat over het vertellen van een waargebeurd verhaal en het blootleggen van een gruwelijke realiteit.
De film begint bijvoorbeeld met echte en huiveringwekkende beelden van kinderen die van de straat worden geplukt en meegenomen door ontvoerders die voor deze netwerken werken. Deze kinderen komen terecht in de kinderseksnetwerken die in de film worden beschreven.
Ze komen ook terecht in elitaire pedo-bendes die zich bezighouden met de meest gruwelijke praktijken die de mens kent. Daarom hebben corrupte, elitaire media een bizarre propagandacampagne gevoerd om Sound of Freedom in diskrediet te brengen. Zoals u snel zult zien, waren ze bereid om extreem laag te gaan.
De ongezouten reactie van de media
In Sound of Freedom infiltreert een man op heldhaftige wijze in kindersekshandelsnetwerken en redt hij kinderen van verkrachting door pedofielen. Reactie van de media: Deze film is slecht. Wat gebeurt hier in godsnaam?
Het zit zo: In Sound of Freedom zijn pedo’s de slechteriken. Het zijn geen onbegrepen, onderdrukte slachtoffers die vertroeteld moeten worden – het zijn sadistische monsters die azen op de goddelijke natuur van onschuldige kinderen. En ze moeten gestopt worden.
Dit gaat in tegen het verhaal dat de afgelopen jaren de boventoon heeft gevoerd in de massamedia. Het doel: De weg vrijmaken voor een maatschappij waarin “MAP’s” (tot minderjarige aangetrokken personen) net zo behandeld worden als andere seksuele “minderheden”.
Om deze reden publiceerde bijna elk elitair mediakanaal ter wereld krankzinnige artikelen die Sound of Freedom aanvielen. Hier is een kop van de “gereputeerde” Washington Post.
De tweede alinea van dit artikel zegt.
“Veel critici hebben Sound of Freedom in verband gebracht met de pro-Trump QAnon samenzweringssekte. Ze zijn ook geschrokken van het mainstream succes. Maar de waarheid is dat samenzweerderig rechts en Hollywood niet zoveel van elkaar verschillen – en dat is misschien de reden waarom onze politiek zoveel moeite heeft gehad om QAnon, Trump en fascisme af te wijzen.”
Zoals u kunt zien, gooit dit artikel elk modewoord naar de lezers, zoals “pro-Trump QAnon samenzweringscultus”, “samenzweerderig rechts” en zelfs “fascisme”. Ja, hij gebruikte het woord “fascisme” om een film over kinderseks te bekritiseren.
Men kan zich afvragen: Waarom heeft deze “recensent” zo’n hekel aan deze film? Als deze film over cocaïnehandel in Colombia ging, zou hij dan zo beledigd zijn?
Het antwoord is misselijkmakend. De auteur van dit artikel in de Washington Post is Noah Berlatsky – een communicatiedirecteur voor Prostasia, een “pro-pedofilie” belangengroep.
Volgens hun website steunt Prostasia de “Minor Attracted Persons” (MAPs) Club, een beruchte groep die pedofilie probeert te normaliseren.
Eerder dit jaar meldde Reduxx dat een algemeen manager van Prostasia – Prescott Bayern – actief was op een pedofiel prikbord dat gewijd was aan homoseksuele mannen die zichzelf “boy lovers” noemden – pedofiele mannen die zich seksueel aangetrokken voelen tot minderjarige jongens.
“Ondanks het feit dat de organisatie beweert gemotiveerd te zijn door de wens om seksueel misbruik van kinderen uit te roeien, heeft zij zich toegelegd op kruistochten tegen het verbod op kinderpornografie, op schrijfacties naar staatsvertegenwoordigers om te eisen dat kindachtige sekspoppen legaal blijven, en op het financieren van onderzoek naar ‘seksuele fantasieuitgangen’ voor pedofielen,” legt Reduxx-oprichtster Anna Slatz uit. “Prostasia heeft ook anti-pedofiele sentimenten veroordeeld als schadelijke ‘nazi-achtige’ retoriek en opgeroepen tot massale censuur ervan op sociale media.”
– Evie, “Sound Of Freedom” criticus voor Bloomberg is een pedofiele sympathisant
Kortom, Berlatsky is een pedo extremist. Als u nog steeds niet overtuigd bent, zie hier een tweet die hij in 2017 plaatste.
Berlatsky’s artikel over Sound of Freedom was geen “filmrecensie”, het was een aanval-artikel dat rechtstreeks afkomstig was van een pedofielenvereniging. En grote media zoals de Washington Post kozen openlijk de kant van de kindermisbruikers.
Helaas was de Washington Post geen uitzondering. Bijna alle elitaire media volgden dit voorbeeld. Het narratief: “Sound of Freedom = QAnon”.
Natuurlijk moest het door de Canadese overheid gefinancierde CBC-netwerk meedoen aan deze waanzin. Na jarenlang dragqueens op scholen en alle vormen van grooming te hebben gevierd, viel de CBC Sound of Freedom aan met dezelfde modewoorden. In een recent interview op CBC Radio zei popcultuur “columnist” (propagandist) Radheyan Simonpillai:
“We kunnen niet zeggen dat de film zelf gemaakt is door QAnon-types. Maar hun politieke doelen maken het zeker iets waar QAnon samenzweringstheoretici achter zouden staan. Net zoals racisten zich achter Trump schaarden zonder dat hij iets openlijk racistisch hoefde te zeggen.
U hebt alleen over deze film gehoord als u regelmatig in kerkgroepen komt, of regelmatig naar Fox News kijkt, of als u rechtse persoonlijkheden volgt. Of als u een QAnon samenzweringstheoreticus bent of deel uitmaakt van de zogenaamde Vrijheidsbewegingen.
Maar vergis u niet. Het succes van de film heeft er veel mee te maken dat het een hondenfluitje is voor xenofobe, pro-Trump, pro-Life types.”
Ja, deze “columnist” zei dat deze film over kinderhandel in Colombia een “hondenfluitje is voor xenofobe, pro-Trump, pro-Life types”. Met andere woorden, deze persoon wordt betaald door Canadese belastingbetalers om pro-pedofiele propaganda te spuwen.
Ik zou nog veel meer voorbeelden van dergelijke krantenkoppen uit de hele wereld kunnen posten en ze bewijzen allemaal twee belangrijke punten: 1) Deze nieuwsorganen halen hun discussiepunten uit dezelfde globalistische elite bron 2) Ze zijn op een missie om pedofilie te normaliseren en ze zijn bereid om alles aan te vallen wat tegen hun agenda ingaat.
Tot slot
Is Sound of Freedom de beste film die ik ooit heb gezien? Niet echt. Objectief gezien is het een goed gemaakte film die een belangrijk onderwerp aansnijdt, en het was heel verfrissend om naar te kijken. Elke redelijke “recensent” had hetzelfde kunnen zeggen en het daarbij kunnen laten. Maar dat is helemaal niet wat er gebeurde. In plaats van de film objectief te beoordelen, gilden de “recensenten” als demonen wanneer ze met een kruisbeeld geconfronteerd werden.
Sound of Freedom raakte duidelijk een gevoelige snaar en onthulde daarmee hoe ver de elite (en haar mediasysteem) bereid is te gaan om pedofilie te verdedigen.
Door middel van krankzinnige en wanhopige “recensies” (die regelrechte pogingen tot propaganda zijn, compleet met enge modewoorden) probeerden massamediakanalen van over de hele wereld mensen af te schrikken om de film te bekijken uit angst om “pro-Trump samenzweringscultisten” genoemd te worden. Bloomberg en de Washington Post gingen zelfs zo ver dat ze een pro-pedo advocaat inhuurden om de film aan te vallen. Als samenleving moeten we echt nadenken over de implicaties van een dergelijke stap van grote mediakanalen.
Zoals gewoonlijk gebruikten deze propagandisten hun favoriete tactiek: het “extreem-rechts” maken van het onderwerp om mensen af te schrikken. Deze kwestie gaat echter niet over Links versus Rechts. Het gaat over Goed versus Kwaad. De belangrijkste zin van de film is “Gods kinderen zijn niet te koop”. Als die zin u op de een of andere manier kwetst … dan kunt u naar de hel lopen.
Letterlijk.