Toen jou gevraagd werd te buigen, bleef jij staan. Wankel in het begin misschien; later steeds steviger.
Terwijl de druk op jou toenamnam jouw kracht en gedrevenheid juist toe.
Terwijl jij steeds vaker getest, getergd, uitgesloten en uitgelachen werd hield jij je sterk.
Het heeft je geraakt. Het heeft ons allen geraakt. Soms hield jij je tranen niet in bedwang. Soms schreeuwde je het uit van frustratie, onmacht en boosheid. Het onrecht raakte jou diep en het gevoel van machteloosheid kon je af en toe overmeesteren.
Maar je krabbelde overeind, telkens weer. Opnieuw en opnieuw. Je staat steeds steviger in je schoenen en langzaam voelt de grond onder je voeten vertrouwder en steviger. Je bent niet alleen; dat weet je inmiddels.
Kijk eens naar wat je hebt afgelegd, hebt doorstaan en geef jezelf een enorme schouderklop!
Beloon jezelf eens voor hetgeen jij hebt gedaan, of juist NIET gedaan. Wees niet te streng voor jezelf, wees trots op het voorbeeld dat jij voor anderen bent.
Wees trots op de steun die jij anderen hebt geboden en nog altijd biedt. Kijk eens naar de mensen die je hebt leren kennen, de lessen die je leert over het leven en over wat belangrijk is. Wees trots! Zoek elkaar op, blijf je uitspreken, blijf openstaan voor elkaar. We hebben elkaar keihard nodig.
PS. Geschreven vanuit een bomvol vliegtuig waarin slechts 4 personen GEEN mondkap dragen. Een boze blik van een oude dame deed iets met mij en ik besefte weer even hoe zwaar “wij” het soms hebben. In de ogen van een ander “rebels”, “ongehoorzaam”, “gevaarlijk” terwijl het tegendeel waar is. Ik betrapte mezelf erop dat ik me bijna verstopte in mijn stoel. Ik bleef naar buiten kijken en hoopte dat mijn afwezige kap niet voor al teveel aandacht zorgde. Ik verdween zowat in mijn stoel.
Tot ik bedacht; nee! Ik wil een voorbeeld zijn. Ik wil niet angstig zijn voor de reactie van mijn medemens. Ik heb het recht te laten zien wie ik ben. En hoe mooi dat de oude man achter mij ineens zijn kap afzette.
Bron: https://www.facebook.com/tabitha.vanwieren