Februari 13, 2023
Tegenwoordig horen we vaak over mensen die “red-pilled” worden, terwijl anderen “blue pilled” blijven. De uitdrukking komt oorspronkelijk uit de alom populaire sciencefiction-actiefilm “The Matrix” (1999) met Keanu Reeves als “Neo” en Laurence Fishburne als “Morpheus”, schrijft RockaBoatus.
De film, volgens Wikipedia, “toont een dystopische toekomst waarin de mensheid onbewust gevangen zit in de Matrix, een gesimuleerde realiteit die intelligente machines hebben gecreëerd om mensen af te leiden terwijl ze hun lichamen gebruiken als energiebron. Neo krijgt de keuze tussen de blauwe en de rode pil. Als hij de blauwe pil neemt, keert hij gewoon terug naar zijn oude leven en zijn oude manier van denken waarin hij allemaal gelooft wat zijn meesters hem willen laten geloven.”
Als hij de rode pil neemt, worden zijn ogen geopend om de dingen te zien zoals ze werkelijk zijn, een wereld waarvan hij niet wist dat ze bestond. Daarbij leert hij “hoe diep het konijnenhol gaat”. Neo neemt natuurlijk de rode pil, maar niet voordat hij door Morpheus is gewaarschuwd: “Denk eraan, ik bied alleen de waarheid aan. Niets meer.”
Maar wat is de “Matrix” precies? Morpheus definieert het als “de wereld die over je ogen is getrokken om je te verblinden voor de waarheid”. Zij die red-pilled zijn, zijn dan ook personen die beseffen dat de wol over hun ogen is getrokken. Zij zien de dingen zoals ze werkelijk zijn en niet zoals de regering of de heersende opinies ons willen doen geloven.
Zulke mensen zien nu de leugens die hun hele leven zijn gevoerd. Zij zien het “systeem” voor wat het is, en zien in dat het niet het beste met hen voorheeft. Zij hebben gebroken met het heersende wereldbeeld dat de meeste mensen delen. Zij zijn vaak anti-establishment in hun denken en politieke dissidenten. Zij wantrouwen hun eigen regering en de medeplichtige media. Net als de tovenaar achter het gordijn die illusies, goocheltrucs en kunstgrepen gebruikt om de goedgelovige massa te misleiden, hebben degenen die red-pilled zijn, gebroken met dergelijke illusies. Zij zijn nu vrij.
Mensen die de blauwe pil hebben genomen, zijn daarentegen mensen die genoegen nemen met wat hun hun hele leven is verteld. Hoewel zij soms creatief en zelfs inzichtelijk kunnen zijn, is hun hele kijk op het leven, de politiek en de wereld om hen heen ingekaderd in een modernistisch of secularistisch perspectief. Zij zijn meestal sociaal en politiek liberaal. Zij aanvaarden de essentiële grondslagen van een globalistisch wereldbeeld en stellen dit niet ter discussie. De term die zij zichzelf hebben toegeëigend is “woke”, wat betekent “sociaal bewustzijn”, alert zijn op sociale kwesties zoals racisme, discriminatie en onrechtvaardigheid. Zij zijn militant bezig met het opheffen van het kerngezin, het afschaffen van het kapitalisme, het uitbannen van religie – vooral op het publieke plein -, het bevorderen van de rechten van homo’s, lesbiennes en transseksuelen, en het genderneutraal opvoeden van kinderen. Zij zijn fel gekant tegen de traditionele waarden van de westerse beschaving, die gebaseerd zijn op het huwelijk tussen man en vrouw, het gezin, het belang van religie (hoe dan ook opgevat), het patriarchaat, de realiteit van rassenverschillen, inclusief het belang van raciale en culturele homogeniteit van de eigen natie.
Ik gebruik natuurlijk metaforische uitdrukkingen, maar het helpt om het grote contrast te illustreren tussen red- en blue-pilled personen met een rode en een blauwe vlag en hoe zij de wereld interpreteren.
Zoals de meeste mensen verliep mijn reis naar de red-pill in etappes. Het begon in 2000 toen ik vreemd genoeg toevallig een artikel las over rassenrealisme in nota bene een liberale Boheemse krant in Zuid-Californië! De redacteur legde uit dat hij het weliswaar niet eens was met alle conclusies van de auteur, maar dat hij vond dat diens zaak zo goed was verwoord dat hij zich verplicht voelde die aan zijn lezers beschikbaar te stellen. Dit zou natuurlijk nooit gebeuren in het huidige politieke klimaat, maar drieëntwintig jaar geleden waren de zaken nog niet zo erg geradicaliseerd als nu. Ik heb die krant minstens zes maanden bij me gedragen en talloze keren gelezen. Ik had nog nooit zulke waarheden gehoord, maar het was volkomen logisch. Het bood een klein kader waarin ik mijn gedachten over rassenverschillen kon ophangen. In het verleden erkende ik impliciet dat zwarten anders waren dan blanken, maar ik kon het niet goed verwoorden op een manier die zinvol was. Mijn aannames over rassengelijkheid vertroebelden het water zo erg dat ik niet zag wat overduidelijk had moeten zijn. Dat specifieke artikel (auteur onbekend) zette mij, gelukkig, op een pad dat uiteindelijk zou leiden tot vele andere ‘ondeugende’ waarheden.
Maar pas in 2002, toen ik het boek van Pat Buchanan las, The Death of the West: How Dying Populations and Immigrant Invasions Imperil Our Country and Civilization (St. Martin’s Press), werden mijn ogen eindelijk geopend. Het was op zijn minst revolutionair, en ik was in staat om rassenkwesties beter te begrijpen, vooral die met betrekking tot massale niet-blanke immigratie in Europa en Amerika. De website van Jared Taylor, American Renaissance, speelde ook een belangrijke rol bij het invullen en begrijpen van de rassenpuzzel, waarvoor ik dankbaar ben.
Het punt is dat de weg naar de red-pill vaak in fasen verloopt. Zelden gebeurt het van de ene op de andere dag of in één dramatische gebeurtenis. Het is meestal een reeks gebeurtenissen, schijnbaar zonder verband, die ons op het punt brengen ideeën te overwegen die we voorheen niet hadden overwogen.
Ik heb me afgevraagd waarom niet meer mensen zijn red-pilled hebben. Hoe kunnen ze dat niet zijn als er zoveel redenen zijn om te geloven dat we over bijna alles zijn voorgelogen? Onze regering liegt voortdurend tegen ons. Onze hogescholen en universiteiten liegen al tientallen jaren tegen hun studenten. De belangrijkste kranten van ons land hebben een lange geschiedenis van artikelen met halve waarheden of regelrechte leugens tegen het volk. Onze geschiedenisboeken hebben vaak een politieke agenda die zwaarder weegt dan de noodzaak om nauwkeurige geschiedenis te presenteren.
De trieste waarheid is dat de meeste mensen genoegen nemen met een blue-pill denken en de dingen zien zoals de media ze voorschrijven. Ze hebben er geen belang bij anders te denken of de status-quo ter discussie te stellen, omdat ze niet eens weten dat er concurrerende wereldbeelden of alternatieve standpunten bestaan. Zelfs als ze dat wel wisten, zou het hen weinig uitmaken. Zij zijn van nature niet leergierig en niet bijzonder ruimdenkend. Hun gedachten beperken zich tot het aardse en tijdelijke. Zij stellen de diepere vragen van het leven niet, en het stoort hen niet in het minst dat zij daar geen trek in hebben. Zij zijn, zoals het oude gezegde luidt: “A mile wide and an inch deep,” wat betekent dat hun gedachten en meningen oppervlakkig zijn of geen diepte hebben. De uitdagende of indringende vragen van degenen die red-pilled zijn, worden door hen afgedaan als louter geleuter over onbelangrijke zaken.
De “red-pilled” manier van leven is grotendeels onpopulair omdat dergelijke waarheden verontrustend zijn en ons uit onze comfortzone halen. Het geeft ons de reële mogelijkheid te weten dat we ons vergist hebben en de werkelijkheid verkeerd begrepen hebben. Voor veel mensen is dit te veel om te verdragen. Zij willen aardig gevonden worden, de goedkeuring krijgen van hun vrienden, familie en zakenpartners. Zij geven meer om wat anderen van hen denken.
Maar voor hen die red-pilled zijn geworden, staat de waarheid voorop! Het soort persoon dat red-pilled is, is dus over het algemeen een waarheidszoeker. Toegegeven, er zullen gradaties zijn, afhankelijk van de persoon en zijn intellectuele scherpzinnigheid. Maar over het algemeen zoekt de red-pilled persoon naar de waarheid. Zij hebben weinig geduld voor leugens, hoe mooi ze ook worden geschilderd.
De eigenzinnige manier van leven is ook vaak duur in termen van het verliezen van vrienden, populair zijn en geaccepteerd worden door anderen, en er is altijd de dreigende gevaarzetting voor werk en financiën. Links heeft het zo gemaakt door hun intolerantie voor andere standpunten die hun fundamenten bedreigen. De federale regering kijkt, zoals te verwachten viel, de andere kant op, terwijl linkse bolsjewieken alle wegen bewandelen om hun tegenstanders het zwijgen op te leggen, te belasteren en fysiek aan te vallen.
Ik denk aan dissidenten als de productieve auteur Harry Elmer Barnes, die de rechtshistorici van zijn tijd uitdaagde en weerlegde over onwelgevallige waarheden rond de Tweede Wereldoorlog en de nasleep ervan. Wijlen David Hoggan, de historicus die een paria werd voor het academische establishment omdat hij het aandurfde om aan te tonen dat Churchill, FDR en Stalin de echte oorlogszuchtigen waren en niet Adolf Hitler (zie zijn The Forced War: When Peaceful Revision Failed en zijn latere werk The Unnecessary War: 1939-1945 Germany Must Perish).
Germar Rudolf, de briljante Duitse chemicus, is vele malen gearresteerd en is door de autoriteiten zwaar vervolgd omdat hij in tal van publicaties het narratief van de Holocaust op academische wijze ter discussie heeft gesteld.
Speciale vermelding verdient wijlen de Canadese Duitser Ernst Zundel, die meerdere processen en gevangenisstraffen te verduren kreeg omdat hij kritische literatuur over de Holocaust publiceerde. Zijn huis werd zelfs in brand gestoken vanwege wat hij durfde te zeggen.
Zundel en vele anderen zoals hij, zoals Monika Schaefer en de 94-jarige Ursula Haverbeck, zijn door de Duitse autoriteiten berecht en gevangen gezet, niet omdat zij van iemand gestolen hadden of fysiek letsel hadden toegebracht, maar omdat zij hun mening hadden geuit. De autoriteiten treden hard op tegen dergelijke dissidenten omdat zij de narratieven, die iedereen geacht wordt zonder meer te geloven, in de war sturen. Hun leugens zijn zo wankel dat zelfs 94-jarige grootmoeders het zwijgen moet worden opgelegd en opgesloten om geen vragen van de schapen op te wekken.
Er is ook de eminente Britse historicus David Irving, wiens boeken worden geprezen om hun historische nauwkeurigheid en aandacht voor bronnen uit de eerste hand. Maar omdat hij sommige aspecten van het holocaustverhaal lichtjes in twijfel trok en beweerde dat de Duitse kanselier nooit officieel het bevel had gegeven om het Joodse volk uit te roeien, werd hij aangevallen, belachelijk gemaakt, gevangen gezet, aangeklaagd en opgejaagd door zijn tegenstanders (zie zijn Hitler’s War).
En dan is er nog onze eigen Kevin MacDonald, die al meer dan twee decennia voortdurend wordt verguisd en aangevallen omdat hij een wetenschappelijk boek heeft geschreven over de Joodse macht in Amerika en de culturele subversie waarmee zij ten minste sinds de jaren 1930 bezig zijn (zie zijn The Culture of Critique).
Wie eenmaal volledig red-pilled is, kan niet meer onzien wat al gezien is. De grote waarheden over raciale verschillen, zwart disfunctioneren en criminaliteit, immigratie uit de derde wereld, de grote Covid “plandemie”, Europa’s migranteninvasie, de waarheid achter 9-11, Joodse culturele ondermijning, Pearl Harbor, de Eerste en Tweede Wereldoorlog met inbegrip van de wreedheden begaan tegen het Duitse volk na de oorlog, de U. S. invasies van Irak en Afghanistan, het World Economic Forum en zijn wereldschokkende plannen, inclusief de waarheid over de Oostenrijkse korporaal, en een overvloed aan andere onderwerpen zijn zo opzienbarend en revolutionair dat men niet kan terugkeren naar de oude manier van kijken naar de wereld zoals men dat ooit deed.
En dit is precies waarom het verbieden van boeken, shadow banning, en doxing van degenen die afwijkende sociale en politieke standpunten verspreiden zo krachtig door onze vijanden worden nagestreefd. Ze zijn niet bereid dissidenten in een open debat te betrekken, zodat iedereen het kan zien en de mensen zelf kunnen beslissen, omdat ze, misschien intuïtief, weten dat hun standpunt weinig of geen bewijskracht heeft. Het is veel veiliger om hun tegenstanders te censureren dan het risico te lopen de twijfel te zaaien die zich zeker zal verspreiden als het publiek alternatieve paradigma’s krijgt aangereikt. Het lukt niet om mensen te controleren als ze de hele waarheid te horen krijgen.
Praktisch gezien vereist het delen van red-pilled waarheden tact, wijsheid en geduld. Ik heb gezien dat ijverige red-pillers de neiging hebben om anderen die misschien niet helemaal zijn waar zij zijn als het gaat om het begrijpen van alle kwesties, belachelijk te maken en in een spiraal te brengen. Zij bespotten degenen die de rassenverschillen aanhangen, maar die nog niet zijn aangekomen bij de Joodse kwestie.
In mijn eigen geval duurde het enkele jaren van veel lezen en zorgvuldig doordenken voordat ik overtuigd was van de JQ. Dit kwam niet door mijn halsstarrigheid tegen de waarheid, maar veeleer omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik de betreffende kwesties werkelijk begreep. Ik wilde mezelf noch anderen voor de gek houden.
Burgerlijke nationalisten worden op dezelfde manier belachelijk gemaakt omdat zij, hoewel misschien goed bedoeld, komen uit een intellectueel kader dat uitgaat van de geldigheid van het huidige systeem. Zij denken dat het alleen maar hoeft te worden hervormd in plaats van vervangen door iets dat echt rekening houdt met raciale verschillen en werkt aan een toekomst voor blanken en hun nageslacht.
Als ze winnen: Een doodgewone genocide
Toch zijn burgerlijke nationalisten het vaak eens met sommige van wat wij geloven en willen voor ons land. Ja, zij zitten nog steeds vast in een oud paradigma dat bewezen heeft niet te werken, maar zij zijn over het algemeen politiek conservatief en verzetten zich tegen de ontaarding van links. Wat voor zin heeft het om hen van ons te vervreemden omdat zij nog niet zo ver zijn als wij, wat betreft het begrijpen van sommige van de diepere waarheden over ras en andere zaken? Kunnen White Nationalists in de V.S. het zich echt veroorloven om grote aantallen blanken te verwerpen die misschien nog niet zo ver zijn als wij?
Ook christenen die misschien nog niet raciaal bewust zijn, worden vaak verguisd als “Christuskoppen” en andere scheldwoorden. Maar wat voor zin heeft het voor ons om grote aantallen blanke christenen in Amerika’s Bible Belt van ons te vervreemden, wanneer zij in grote mate dezelfde traditionele waarden aanhangen als wij? Zou het niet verstandiger zijn om te proberen hen te bereiken en met hen te praten, in plaats van hen vijandig te bejegenen? Je zou verbaasd zijn hoeveel van hen ontvankelijk zouden zijn voor onze boodschap als ze beleefd en met respect behandeld worden. Zoals het oude gezegde luidt: “Men vangt meer vliegen met een lepel honing dan met twintig vaten azijn”.
We moeten dus geduld hebben met anderen die nog met veel van deze zaken worstelen. En het is belangrijk om altijd te erkennen dat wat vandaag wordt afgewezen, morgen kan worden aanvaard, naarmate ervaring en omstandigheden onze mensen wakker schudden.
Ten slotte moeten we ervoor waken zo zwartgallig te worden dat we wanhopen en daardoor ineffectief worden voor onze zaak. Er is ongetwijfeld genoeg om ons zorgen over te maken, en het is gemakkelijk om depressief en hopeloos te worden als we getuige zijn van de toestand van ons land en de blindheid van ons eigen volk. Toch zijn er redenen om hoopvol te zijn.
Een groeiend aantal blanken wordt wakker, en de federale regering doet samen met haar straattroepen van Antifa en BLM hun best om alle blanken te belasteren, wat hen alleen maar naar ons kamp drijft. Waarheden zoals de “grote omvolking” worden breder besproken dan ooit tevoren. Patriottische blanke Amerikanen verliezen geleidelijk hun patriottisme, wetende dat hun eigen regering ongegeneerd anti-blank is en corrupt tot in de kern. Links heeft ons de meest afwijkende en imbeciele doctrines door de collectieve strot geduwd, wat veel blanken ertoe heeft aangezet terug te vechten. Dit zouden zij tien of vijftien jaar geleden niet hebben gedaan. Maar de dingen zijn veranderd. Links heeft zich ook rechtstreeks gericht op onze kinderen met hun LGBTQ-propaganda, waardoor een heleboel mamaberen de vergaderingen van de schooldistricten hebben opgeschud.
Hoe meer links de spreekwoordelijke grenzen verlegt, hoe meer ons volk ontwaakt uit zijn raciale en culturele sluimering. Links zal niet stoppen. Zij zullen niet opgeven. Zij zullen niet tot bezinning komen. Zij zijn vastbesloten om alles wat goed, mooi en fatsoenlijk is te vernietigen. Ze willen alles platbranden en ons en ons hele land vervangen door hun utopische paradijs. Maar hoe meer zij hun demente dromen najagen, hoe meer zij een groeiend verzet onder ons zullen vinden.
Mensen kunnen complete waanzin maar een beperkte tijd verdragen. De meesten van ons willen gewoon met rust gelaten worden. We willen onze families. We willen vrede. Er is dus alle reden om te hopen dat links zichzelf onvermijdelijk zal opheffen.
Er is ook goede reden om te geloven dat onze eindeloze en onbetaalbare staatsschuld, samen met onze voortdurende oorlogszucht in het buitenland, er uiteindelijk toe zal leiden dat dit kwaadaardige systeem zal bezwijken onder het gewicht van zijn eigen overmoed en domheid.
