De deelnemerslijst van het World Economic Forum in Davos laat zien waar de scheidslijn ligt in de strijd van de systemen voor de nieuwe wereldorde.
januari 16, 2023
Een momenteel fel bediscussieerde vraag is of het Rusland van Poetin en ook China daadwerkelijk strijden tegen de westerse wereldorde, of dat ze slechts onderdeel zijn van een grootschalige misleiding en in feite samenwerken met de westerse elites, die momenteel in Davos zijn voor de jaarlijkse bijeenkomst van het World Economic Forum (WEF) bij elkaar komen. Ik heb mijn standpunt over de kwestie vele malen en duidelijk uiteengezet, en het is ook het onderwerp van mijn nieuwe boek, Poetin’s Plan, schrijft Thomas Röper.
Het Rusland van Poetin en China staan tegenover de door het Westen gewenste globalistische wereldorde, en Poetin heeft nooit deelgenomen aan het Young Global Leaders-programma van het WEF of zijn voorganger Global Leaders for Tomorrow – ook al beweert men graag het tegendeel. Ik heb hierop gewezen in dit artikel, waarin alle deelnemerslijsten van deze programma’s aan elkaar gekoppeld zijn. Ik heb hier meer details en achtergrondinformatie over het onderwerp verzameld en hier vindt u de zeer interessante geschiedenis van het ontstaan van het Young Global Leaders-programma.
De veelzeggende deelnemerslijst van de WEF-bijeenkomst
Dat het niet alleen mijn stelling is dat Rusland en China zich met hand en tand verzetten tegen de plannen van het Westen, maar dat dit waar is, blijkt uit de deelnemerslijst van de huidige bijeenkomst van het World Economic Forum, die door een onderzoeksjournalist is uitgelekt. U kunt het vinden en downloaden in dit artikel.
De volledige deelnemerslijst van de WEF-bijeenkomst, die vandaag begint, omvat 79 pagina’s en de deelnemers zijn daarin per land gesorteerd. Daarom kan iedereen gemakkelijk nagaan welke landen officiële vertegenwoordigers – tot tientallen regeringsleiders en nog veel meer ministers – naar de bijeenkomst sturen en uit welke landen zakenlieden of andere vertegenwoordigers komen.
Uit de lijst blijkt duidelijk welke landen in feite onder controle staan van het WEF en er hun regeringsleden naartoe sturen, van wie velen (tot en met regeringsleiders) de programma’s van het WEF doorlopen, zich hebben verbonden aan de doelstellingen van het WEF van Klaus Schwab en hun carrière te danken hebben aan deze WEF-netwerken.
En aan de lijst kunt u ook duidelijk zien welke landen zich verzetten tegen de invloed en de doelstellingen van het WEF door te kijken naar de landen waaruit geen enkele vertegenwoordiger komt.
Er staat geen enkele vertegenwoordiger van China op de lijst, hetzelfde geldt voor Rusland. Interessant is dat er een vertegenwoordiger van Wit-Rusland op de lijst staat, maar dat is de mislukte voormalige presidentskandidaat Svetlana Tikhanovskaya, die de meeste mensen waarschijnlijk al lang vergeten zijn. Iraniërs staan ook nergens op de lijst en er is bijvoorbeeld maar één kandidaat uit Venezuela.
Als je daarentegen kijkt naar het feit dat er bijna honderd mensen zijn uitgenodigd uit bijvoorbeeld Duitsland en bijna vijftig uit Frankrijk, en dat zelfs de EU wordt vertegenwoordigd door bijna twintig mensen (namelijk bijna de hele EU-Commissie en de EU-hoofden von der Leyen en Michel), dan wordt het duidelijk welk beleid van welke staten wordt beïnvloed (of gestuurd) door het WEF – en welke staten het WEF vermijden.
En u kunt ook heel goed op de lijst zien wie de toon zet op het WEF, want ik kon de vertegenwoordigers van de VS niet eens tellen. Zij vullen 20 van de 79 pagina’s van de deelnemerslijst. Ter vergelijking: de bijna honderd deelnemers uit Duitsland vullen slechts drie pagina’s, terwijl uit de VS naar schatting 600 tot 700 vertegenwoordigers komen.
“Westerse democratie” is in werkelijkheid een oligarchie
Ook (en vooral) voor de VS geldt dat de regering van de VS alleen uitvoert wat haar oligarchen willen. Deze (Russische) visie op de VS werd enkele dagen geleden door het hoofd van de Russische Veiligheidsraad in een interview aldus verwoord:
“In werkelijkheid is de Amerikaanse staat slechts een omhulsel voor een conglomeraat van enorme bedrijven die het land domineren en proberen de wereld te domineren. Voor de transnationale bedrijven zijn zelfs Amerikaanse presidenten slechts figuranten die, net als Trump, gemuilkorfd kunnen worden.”
Dit is absoluut niet mijn “zieke complottheorie”. Dat blijkt uit een grote studie van twee professoren van zeer bekende Amerikaanse universiteiten in 2014. Zij gebruikten talloze opiniepeilingen om na te gaan of wat in Washington in wetten wordt geschreven, is wat de meerderheid van de Amerikaanse burgers wil. Het resultaat: nul procent overeenstemming tussen de wil van de kiezers en de wetten die de gekozen vertegenwoordigers vervolgens aannamen.
Volgens de studie is de VS geen democratie, maar een oligarchie, waar een paar zeer rijke en machtige mensen bepalen wat er wordt gedaan. Maar voor het volk wordt de illusie van democratie gecreëerd. En de VS hebben deze “democratie” na de oorlog naar Europa gebracht, en daarom geldt hetzelfde voor de staten van de EU en voor alle staten van de “westerse waardengemeenschap”.
U hebt waarschijnlijk nog nooit van dit onderzoek gehoord, omdat de media er vrijwel niet over hebben bericht. Als het gaat om kritiek op het systeem, zwijgen de media.
Oligarchen of filantropen?
Dit valt precies samen met wat ik heb uitgewerkt en aangestipt in mijn boeken “Abhängig Beschäftigt” (Afhankelijke Werkkrachten, over hoe de “westerse democratieën” functioneren en wie daar werkelijk de macht heeft), “Inside Corona” (waarin ik het voorbeeld van de pandemie heb gebruikt om te laten zien hoe deze macht wordt uitgeoefend) en “Poetin’s Plan” (over de Russische ideeën van een rechtvaardiger wereldorde): in het Westen regeren clans van oligarchen, die de wereld slechts voorwenden dat de democratie, d.w.z. het volk, in het Westen regeert.
In werkelijkheid is in het Westen een systeem gecreëerd waarin oligarchen (die door de media “filantropen” worden genoemd) de macht in handen hebben. Via hun bedrijven, lobbyisten en stichtingen bepalen zij niet alleen het beleid, maar krijgen zij zelfs hele wetten aangenomen die zij willen. Ik heb daar jaren geleden een willekeurig voorbeeld van gegeven, details vindt u hier.
De kern van de “westerse democratie” is dus dat het een schijndemocratie is waar in werkelijkheid wordt uitgevoerd wat een vrij kleine groep miljardairs wil.
De “frontlinie” in de strijd van de systemen
U kunt denken wat u wilt over de politieke systemen van Rusland en China, maar één ding is duidelijk: zij willen dat politieke beslissingen worden genomen door regeringen, niet door oligarchen. Poetin heeft de macht van de Russische oligarchen zeer snel gebroken nadat hij meer dan 20 jaar geleden aan de macht kwam, en ook China heeft zijn internetbedrijven hun grenzen laten zien toen zij een paar jaar geleden probeerden politieke invloed op te bouwen.
Daarom hebben Rusland en China (en de andere staten die het door de VS geleide Westen als vijanden beschouwt) het werk van de meeste westerse politieke stichtingen (NGO’s) in hun eigen land verboden, omdat zij hun invloed buiten hun eigen land willen houden. Zij willen niet dat enkele westerse (voornamelijk Amerikaanse) oligarchen de politiek in hun landen bepalen, zoals in de landen van het Westen het geval is.
En dit is precies waar de “frontlinie” loopt in de botsing van systemen die wij meemaken: het gaat om de vraag wie in de toekomst de macht heeft – de regeringen van de staten of de rijkste miljardairclans en hun stichtingen. In de kern is dit de kwestie van de toekomstige wereldorde, zoals ik in mijn laatste boek “Poetins plan” op meer dan 300 bladzijden en met 180 bronnen in detail heb aangetoond.
Wat deze strijd van systemen inhoudt, laat ik hier zien met een van de vele voorbeelden. Zoals ik al zei, kunt u meer details en achtergrondinformatie vinden in mijn boeken “Abhängig Beschäftigt”, “Inside Corona” en “Poetin’s Plan”. In totaal bevatten de boeken ongeveer 1000 pagina’s en 800 bronnen over het onderwerp.
Publiek-private partnerschappen
Een centraal element van de macht van de oligarchen in het Westen zijn de in de media bejubelde publiek-private partnerschappen, waarover ik in detail heb geschreven in het boek “Inside Corona”. De kern ervan is dit: omdat de staat zogenaamd zo inefficiënt is, moet zoveel mogelijk door “private partijen” worden uitgevoerd. Dit wordt gebruikt om privatiseringen en ook programma’s van de westerse oligarchen te rechtvaardigen, die, zoals ik al zei, door de media echter “filantropen” worden genoemd.
En het gaat als volgt: de stichting van een oligarch bedenkt een mooi klinkend project, bijvoorbeeld de bestrijding van honger, schenkt er “royaal” 50 miljoen dollar voor, en vervolgens zijn de westerse staten er zo enthousiast over dat ze er bijvoorbeeld 500 miljoen aan toevoegen. De stichting heeft dan 550 miljoen dollar en gebruikt dat om iets te kopen (zaden, landbouwmachines, voedsel, enz.) om (zogenaamd) de honger te bestrijden. De truc is dat deze goederen worden gekocht van bedrijven die eigendom zijn van de “gulle” filantroop – zo maakt hij van 50 miljoen van zijn eigen geld 550 miljoen van zijn eigen geld.
Dit is een zeer vereenvoudigde beschrijving, maar in de kern werkt het echt zo, waarvan ik talloze voorbeelden heb laten zien in “Inside Corona”. Dit is ook de reden waarom alle vermeende filantropen steeds rijker worden, terwijl zij volgens de officiële lezing al hun rijkdom weggeven ten bate van de mensheid. In werkelijkheid geven ze helemaal niets weg, maar gebruiken ze een beetje van hun eigen geld om vele malen meer belastinggeld in hun eigen zak te laten verdwijnen. Zo worden ze rijker en machtiger.
Deze publiek-private partnerschappen zijn nu een centraal element van het westerse systeem geworden en worden voortdurend uitgebreid.
En nu komt het cruciale punt: bij alle publiek-private partnerschappen zijn het altijd alleen de staten van het Westen die ze met belastinggeld financieren. Andere landen, vooral Rusland en China, spelen het spel niet mee. Zij steunen de westerse oligarchen niet in deze meest centrale zaak.
En dit is precies wat blijkt uit de huidige lijst van deelnemers aan het WEF, want nadat de systeemoorlog in Oekraïne van een Koude Oorlog in een “hete oorlog” veranderde, zijn de weinige contacten die bestonden tussen het WEF (en andere instellingen van de westerse oligarchen) enerzijds en Rusland en China anderzijds verbroken.
Toespraak(en) van Poetin
Bovendien heeft Rusland openlijk de oorlog verklaard aan het westerse systeem, waarin de stichtingen van de oligarchen in feite de macht hebben. Dit kan natuurlijk worden opgevat als een show, maar samen met het bovenstaande zie ik geen bewijs dat het een show is. Integendeel, als je naar de details kijkt, verzet Rusland zich tegen wat de westerse oligarchen willen opleggen.
Er zijn talloze toespraken waarin Poetin zich heeft uitgesproken tegen dit economische model van het Westen. Vroeger was hij er diplomatiek over, maar nu trekt hij zich er bijna niets meer van aan. Op 16 augustus 2022 hield Poetin hierover een toespraak, die ik heb vertaald. In zijn toespraak was hij zo duidelijk als hij ooit is geweest.
Poetin sprak openlijk over het feit dat (democratisch gekozen) politici niet regeren in het Westen, hij sprak in plaats daarvan over “westerse globalistische elites” – een duidelijke parafrase van de mensen die ik hier “westerse oligarchen” noem. Poetin zei dat zij staan voor een model “dat toelaat dat de hele wereld wordt geparasiteerd” – dus in gewone taal zei hij dat een paar westerse oligarchen de hele wereld leegzuigen (“parasiteren”).
Dr. Coleman: De Nieuwe Wereldorde is er al
Een goede samenvatting van wat er nu gebeurt, was in mijn ogen de volgende passage uit de toespraak van Poetin:
“Het is duidelijk dat de westerse globalistische elites met dergelijke acties onder meer proberen de aandacht van hun eigen burgers af te leiden van de acute sociaal-economische problemen – dalende levensstandaard, werkloosheid, armoede, deïndustrialisatie – om hun eigen falen af te schuiven op andere landen – op Rusland en China – die hun standpunt verdedigen, een soeverein ontwikkelingsbeleid voeren en zich niet onderwerpen aan de dictaten van supranationale elites.”
Poetin had het niet langer over westerse staten die hun beleid willen uitvoeren, maar over “het dictaat van supranationale elites” – opnieuw een heel duidelijk eufemisme voor degenen die ik “westerse oligarchen” noem.
De laatste botsing van systemen
Rusland heeft nu openlijk de oorlog verklaard aan dit westerse systeem, dit blijkt uit alle verklaringen van vooraanstaande Russische politici sinds het begin van de escalatie in Oekraïne. En ik heb het zelf meegemaakt toen ik voor langere tijd in Moskou was. Ik had er veel interessante gesprekken met deskundigen die ik ontmoette toen ik werd uitgenodigd voor discussiepanels op de Russische televisie of voor andere gesprekken.
Al deze gesprekken hadden één boventoon: Rusland zal het systeem van het Westen niet langer diplomatiek beschrijven met opgesmukte formuleringen, maar zal nu de dingen bij hun naam noemen en (samen met China?) de staten van de wereld een alternatief systeem van internationale politieke en economische samenwerking aanbieden. Rusland houdt zich bezig met het opbouwen van een wereldorde waarin het toegestaan is is dat dat mensen stinkend rijk worden, maar waarin ze zich buiten de politiek moeten houden, terwijl de politiek in het Westen al lange tijd wordt bepaald door oligarchen die via hun stichtingen en lobbyisten bepalen wat er in het Westen wordt besloten en wat niet.
Rusland wil een wereldorde waarin geen enkele staat (of een kleine groep staten) andere staten kan voorschrijven hoe men moet leven, welke regeringsvorm of zelfs welke “waarden” een staat moet vertegenwoordigen. Het gaat om een multipolaire wereldorde waarin de staten van de wereld op gelijke voet met elkaar omgaan, zonder elkaar te bedreigen met sancties of op een andere manier druk uit te oefenen.
Dat is het doel van Rusland en dat is waar het conflict tussen het Westen en Rusland werkelijk om draait. Maar een dergelijke wereldorde zou het einde betekenen van het “parasitaire” systeem van globalisering dat het Westen tot nu toe aan de wereld heeft opgelegd. Wij bevinden ons – zonder overdrijving – in de eindstrijd van de systemen. Oekraïne is slechts een zielige pion waarmee de in de VS heersende elites Rusland willen verzwakken door Rusland de proxy-oorlog in Oekraïne op te leggen. Het is cynisch, maar zo werkt de geopolitiek helaas.
De zojuist genoemde gesprekken in Moskou brachten mij op het idee om mijn nieuwste boek te schrijven, Poetin’s Plan, om te laten zien waar Oorlog van de Systemen werkelijk over gaat. In dit artikel kan ik slechts een klein overzicht geven.
