februari 2, 2023
Een echte “mea culpa”, een voortdurende en snelle herziening van de geschiedenis, of verdere narratieven met betrekking tot “amnestie” voor wat “de anderen” de afgelopen jaren hebben gedaan met degenen die voor zichzelf dachten, schrijft Tyler Durden.
U beslist…
In een niet minder liberaal blad dan Newsweek, heeft Kevin Bass (MS MD/PHD Student, Medical School) een nogal verrassend (en ‘moedig’) opiniestuk geschreven waarin hij zegt dat “het tijd is dat we als wetenschappelijke gemeenschap toegeven dat we fout zaten met COVID en dat het levens kostte…”.
[Tyler: nadruk van ons].
Als medisch student en onderzoeker heb ik de inspanningen van de volksgezondheidsautoriteiten met betrekking tot COVID-19 krachtig gesteund.
Ik geloofde dat de autoriteiten reageerden op de grootste volksgezondheidscrisis van ons leven met mededogen, toewijding en wetenschappelijke expertise. Ik steunde hen toen ze opriepen tot lockdowns, vaccins en boosters.
Ik had het mis. Wij in de wetenschappelijke gemeenschap hadden het mis. En het kostte levens.
Ik zie nu dat de wetenschappelijke gemeenschap, van het CDC tot de WHO tot de FDA en hun vertegenwoordigers, herhaaldelijk het bewijsmateriaal overschatte en het publiek misleidde over haar eigen standpunten en beleid, onder meer over natuurlijke versus kunstmatige immuniteit, sluiting van scholen en ziekteoverdracht, verspreiding van aërosolen, maskermandaten, en effectiviteit en veiligheid van vaccins, vooral bij jongeren. Allemaal wetenschappelijke fouten op dat moment, niet achteraf. Het is verbazingwekkend dat sommige van deze verdoezelingen nog steeds bestaan.
Maar misschien nog belangrijker dan elke individuele fout was hoe gebrekkig de algemene aanpak van de wetenschappelijke gemeenschap was, en nog steeds is. Deze was gebrekkig op een manier die de doeltreffendheid ervan ondermijnde en resulteerde in duizenden, zo niet miljoenen te voorkomen sterfgevallen.
Wat we niet goed hebben begrepen is dat voorkeuren bepalen hoe wetenschappelijke expertise wordt gebruikt, en dat onze voorkeuren kunnen verschillen – sterker nog, inderdaad waren onze voorkeuren erg verschillend van veel van de mensen die wij dienen. Wij creëerden beleid op basis van onze voorkeuren en rechtvaardigden dat vervolgens met gegevens. En vervolgens schilderden we de tegenstanders van onze inspanningen af als misleid, onwetend, egoïstisch en slecht.
We maakten van wetenschap een teamsport, en daarmee werd het geen wetenschap meer. Het werd wij tegen zij, en “zij” reageerden op de enige manier die men van hen kon verwachten: door zich te verzetten.
We sloten belangrijke delen van de bevolking uit van beleidsontwikkeling en hekelden critici, wat betekende dat we een monolithische reactie inzetten in een uitzonderlijk diverse natie, een samenleving creëerden die meer dan ooit gefragmenteerd was, en al lang bestaande verschillen in gezondheid en economie verergerden.
Onze emotionele reactie en ingebakken partijdigheid verhinderden dat we het volledige effect zagen van onze acties op de mensen die we geacht worden te dienen. We minimaliseerden systematisch de nadelen van de interventies die we oplegden – opgelegd zonder de inbreng, toestemming en erkenning van degenen die ermee moesten leven. Op die manier schonden wij de autonomie van degenen die de meeste negatieve gevolgen van ons beleid zouden ondervinden: de armen, de werkende klasse, kleine ondernemers, zwarten en Latino’s, en kinderen. Deze bevolkingsgroepen werden over het hoofd gezien, omdat ze voor ons onzichtbaar werden gemaakt door hun systematische uitsluiting van de dominante, corporatieve mediamachine die verondersteldt alwetend te zijn.
De meesten van ons spraken zich niet uit voor support voor alternatieve standpunten, en velen van ons probeerden die te onderdrukken. Toen sterke wetenschappelijke stemmen zoals de wereldberoemde Stanford professoren John Ioannidis, Jay Bhattacharya en Scott Atlas, of de University of California San Francisco professoren Vinay Prasad en Monica Gandhi, alarm sloegen namens kwetsbare gemeenschappen, werden zij geconfronteerd met zware censuur door meedogenloze meutes van critici en tegenstanders in de wetenschappelijke gemeenschap – vaak niet op basis van feiten, maar uitsluitend op basis van verschillen in wetenschappelijke mening.
Toen voormalig president Trump wees op de nadelen van interventie, werd hij publiekelijk weggezet als een sukkel. En toen Dr. Antony Fauci zich tegen Trump verzette en de held van de volksgezondheidsgemeenschap werd, gaven wij hem onze steun om te doen en te zeggen wat hij wilde, zelfs als hij het mis had.
Trump was in de verste verte niet perfect, evenmin als de academische critici van het consensusbeleid. Maar de hoon die wij hen toedichtten, was een ramp voor het vertrouwen van het publiek in de reactie op de pandemie. Onze aanpak heeft grote delen van de bevolking vervreemd van wat een nationaal, gezamenlijk project had moeten zijn.
En we betaalden de prijs. De woede van degenen die door de deskundigenklasse werden gemarginaliseerd, explodeerde en domineerde de social media. Bij gebrek aan het wetenschappelijke lexicon om hun onenigheid uit te drukken, wendden veel dissidenten zich tot complottheorieën en een huisindustrie van wetenschappelijke misleiders om hun zaak te bepleiten tegen de consensus van de deskundigenklasse die de pandemische mainstream domineerde. De regering bestempelde deze toespraak als “desinformatie” en gaf de schuld aan “wetenschappelijk analfabetisme” en “onwetendheid”, en spande samen met Big Tech om deze spraak agressief te onderdrukken, waarbij de geldige politieke zorgen van de tegenstanders van de regering werden weggevaagd.
En dit ondanks het feit dat het pandemiebeleid werd gecreëerd door een flinterdunne laag van de Amerikaanse samenleving die zichzelf heeft gezalfd om de arbeidersklasse te besturen – leden van de academische wereld, overheid, geneeskunde, journalistiek, techniek en volksgezondheid, die hoog opgeleid en bevoorrecht zijn. Vanuit het comfort van hun privileges prijst deze elite paternalisme, in tegenstelling tot de gemiddelde Amerikaan, die zelfredzaamheid prijst en in zijn dagelijks leven regelmatig met risico’s rekening moet houden. Het is gewetenloos dat veel van onze leiders geen rekening hebben gehouden met de ervaringen van mensen aan de andere kant van de kloof.
Voor ons onbegrijpelijk door deze klassekloof, beoordeelden we critici van lockdown als lui, achterlijk en zelfs slecht. Wij deden degenen die hun belangen behartigden af als “zwendelaars”. Wij geloofden dat “verkeerde informatie” de onwetenden activeerde, en we we weigerden te accepteren dat zulke mensen gewoon een ander, geldig standpunt hadden.
Wij stelden beleid op voor de mensen zonder hen te raadplegen. Als onze volksgezondheidsfunctionarissen minder hoogmoedig waren geweest, zou de pandemie in de Verenigde Staten een heel ander verloop hebben gehad, met veel minder verloren levens.
In plaats daarvan zijn we in Amerika getuige geweest van een massaal en voortdurend verlies van levens als gevolg van wantrouwen jegens vaccins en het gezondheidszorgstelsel; een massale concentratie van rijkdom door reeds rijke elites; een toename van zelfmoorden en wapengeweld, vooral onder de armen; een bijna verdubbeling van het aantal depressies en angststoornissen, vooral onder jongeren; een catastrofaal verlies van onderwijsresultaten onder reeds achtergestelde kinderen; en onder de meest kwetsbaren een massaal verlies van vertrouwen in de gezondheidszorg, de wetenschap, wetenschappelijke autoriteiten en politieke leiders in het algemeen.
Mijn motivatie om dit te schrijven is eenvoudig:
Het is mij duidelijk dat om het vertrouwen van het publiek in de wetenschap te herstellen, wetenschappers publiekelijk moeten bespreken wat er goed en fout ging tijdens de pandemie, en waar we het beter hadden kunnen doen.
Het is OK om fout te zitten en toe te geven waar men fout zat en wat men heeft geleerd. Dat is een centraal onderdeel van de manier waarop wetenschap werkt. Toch vrees ik dat velen zich te zeer verschansen in groepsdenken en te bang zijn om publiekelijk hun verantwoordelijkheid te nemen om dit te doen.
Om deze problemen op lange termijn op te lossen is een grotere inzet voor pluralisme en tolerantie in onze instellingen nodig, inclusief het opnemen van kritische en impopulaire stemmen.
Er moet een einde komen aan intellectueel elitarisme, credentialisme en classisme. Het herstel van het vertrouwen in de volksgezondheid en onze democratie hangt ervan af.
Het probleem was niet de onwetendheid van de mensen over de feiten, maar het georganiseerde antagonisme en de censuur tegen iedereen die gegevens presenteerde die in strijd waren met de mandaatagenda. Dit afgezien van uitspraken zoals die van de LA Times, die stelde dat het bespotten van de dood van “anti-vaxxers” nodig en gerechtvaardigd kon zijn. Na twee jaar van dit soort arrogante onzin is het moeilijk voor te stellen dat mensen bereid zijn te doen alsof alles goed gaat.
De actieve poging om alle tegengestelde gegevens de mond te snoeren is echter de hoofdmisdaad, en nee, die kan nooit worden vergeten of vergeven.
De mensen zijn nog steeds razend…
Het valt op dat de timing van de Atlantic’s oproep tot passieve vergeetachtigheid en nu dit opiniestuk mea culpa samenvalt met het snel naderende einde van de COVID-noodverklaringen, te midden van een groeiende politieke reactie op de afgelopen twee jaar van zinloze lockdowns en mandaten, en Democraten waren instrumenteel in de uitvoering van beide. Een groot deel van de bevolking ziet één partij als de oorzaak van veel van hun conflicten in het Covid-tijdperk.
Misschien beseffen de mainstream media plotseling dat ze misschien wat vergelding onder ogen moeten zien voor hun Covid-ijver? “We wisten het niet! We volgden gewoon orders op!” Het klinkt allemaal nogal bekend.