Februari 6, 2023
Scott Adams is de maker van de beroemde strip Dilbert. Het is een strip waarvan de genialiteit voortkomt uit nauwkeurige observatie en begrip van menselijk gedrag. Enige tijd geleden heeft Scott deze vaardigheden aangewend om inzichtelijk en met opmerkelijke intellectuele nederigheid commentaar te leveren op de politiek en cultuur van ons land, schrijft Robin Koerner.
Zoals veel andere commentatoren, en op basis van zijn eigen analyse van het bewijsmateriaal waarover hij beschikt, koos hij voor het Covid-“vaccin”.
Onlangs plaatste hij echter een video over dit onderwerp die op de sociale media circuleert. Het was een mea culpa waarin hij verklaarde: “De ongevaccineerden zijn de winnaars,” en, tot zijn grote krediet, “Ik wil uitzoeken hoe zoveel van mijn lezers het juiste antwoord kregen over het “vaccin” en ik niet.”
“Winnaars” was misschien een beetje gekscherend: hij lijkt te bedoelen dat de “ongevaccineerden” zich geen zorgen hoeven te maken over de gevolgen op lange termijn van het “vaccin” in hun lichaam hebben, aangezien er nu genoeg gegevens over het gebrek aan veiligheid van de “vaccins” zijn verschenen om aan te tonen dat de keuze om niet te worden “gevaccineerd” op grond van de risico’s gerechtvaardigd is voor personen zonder comorbiditeiten.
Wat volgt is een persoonlijke reactie aan Scott, waarin wordt uitgelegd hoe de afweging van de destijds beschikbare informatie één persoon – mij – ertoe bracht het “vaccin” af te wijzen. Het is niet bedoeld om te impliceren dat iedereen die het “vaccin” accepteerde een verkeerde beslissing nam, of dat iedereen die het afwees dat om goede redenen deed.
1. Sommige mensen hebben gezegd dat het “vaccin” inderhaast is ontwikkeld. Dat kan al dan niet waar zijn. Veel van het onderzoek naar mRNA-“vaccins” was al jarenlang gedaan, en coronavirussen als klasse zijn goed begrepen, dus het was op zijn minst mogelijk dat slechts een klein deel van de ontwikkeling van het “vaccin” overhaast was.
Het veel belangrijkere punt was dat het “vaccin” werd uitgerold zonder langdurige tests. Daarom waren er twee mogelijkheden. Ofwel kon er geen betrouwbare bewering worden gedaan over de veiligheid op lange termijn van het “vaccin”, ofwel was er een verbazingwekkend wetenschappelijk argument voor een eenmalige theoretische zekerheid over de veiligheid op lange termijn van dit “vaccin”. Dat laatste zou zo buitengewoon zijn dat het (voor zover ik weet) zelfs een primeur zou kunnen zijn in de geschiedenis van de geneeskunde. Als dat het geval was, zouden de wetenschappers er allemaal over gesproken hebben; dat was niet het geval. Daarom werd de meer voor de hand liggende, eerste stand van zaken verkregen: er kon niets met zekerheid worden beweerd over de veiligheid op lange termijn van het “vaccin”.
Aangezien de veiligheid van het “vaccin” op lange termijn een theoretische gok was, kon het niet te kwantificeren risico op lange termijn om het te nemen alleen worden gerechtvaardigd door een extreem hoog zeker risico om het niet te nemen. Bijgevolg kon een moreel en wetenschappelijk argument alleen worden aangevoerd voor het gebruik ervan door personen met een hoog risico op ernstige ziekte bij blootstelling aan COVID. Zelfs de allereerste gegevens toonden onmiddellijk aan dat ik (en de overgrote meerderheid van de bevolking) niet tot die groep behoorde.
Dat men bleef aandringen op de uitrol van het “vaccin” over de hele bevolking, terwijl uit de gegevens bleek dat degenen zonder comorbiditeiten weinig risico liepen op ernstige ziekte of overlijden door COVID, was daarom op het eerste gezicht immoreel en onwetenschappelijk. Het argument dat de verminderde overdracht van niet-kwetsbare naar kwetsbare personen het gevolg was van massale “vaccinatie” kon alleen standhouden als de veiligheid van het “vaccin” op lange termijn was vastgesteld, wat niet het geval was. Gezien het gebrek aan bewijs voor de veiligheid op lange termijn, bracht het massale “vaccinatiebeleid” duidelijk jonge of gezonde levens in gevaar om oude en ongezonde levens te redden. De beleidsmakers erkenden dit niet eens, toonden zich niet bezorgd over de zware verantwoordelijkheid die zij op zich namen door mensen bewust in gevaar te brengen, en gaven niet aan hoe zij de risico’s hadden afgewogen voordat zij tot hun beleidsstandpunten kwamen. Alles bij elkaar was dit een zeer sterke reden om het beleid of de mensen die het bepalen niet te vertrouwen.
Als de gok met de gezondheid en het leven van mensen door het dwingende “vaccinatie”-beleid was genomen na een adequate kosten-batenanalyse, dan zou die beslissing op zijn minst een moeilijke beslissing zijn geweest. Elke eerlijke presentatie ervan zou de dubbelzinnige taal van risico-afweging en de publieke beschikbaarheid van informatie over hoe de risico’s werden afgewogen en de beslissing werd genomen, hebben omvat. In feite was de taal van de beleidsmakers oneerlijk eenduidig en het advies dat zij gaven suggereerde geen enkel risico van het nemen van het “vaccin”. Dit advies was simpelweg onjuist (of, zo u wilt, misleidend) op basis van de toenmalige gegevens, omdat het niet gekwalificeerd was.
2. Gegevens die het COVID-beleid niet ondersteunden, werden actief en massaal onderdrukt. Dit verhoogde de lat van voldoende bewijs voor zekerheid dat het “vaccin” veilig en werkzaam was. Volgens het voorgaande werd de lat niet gehaald.
3. Eenvoudige analyses van zelfs de eerste beschikbare gegevens toonden aan dat het establishment bereid was om veel meer schade aan te richten in termen van mensenrechten en besteding van publieke middelen om een COVID-dood te voorkomen dan enig ander soort dood. Waarom deze disproportionaliteit? Een verklaring voor deze overreactie was nodig. De vriendelijkste gok naar de oorzaak was “goede oude, eerlijke paniek”. Maar als een beleid wordt gedreven door paniek, dan wordt de lat om mee te doen nog hoger gelegd. Een minder vriendelijke veronderstelling is dat er onuitgesproken redenen waren voor het beleid, in welk geval het “vaccin” duidelijk niet te vertrouwen was.
4. De angst had duidelijk een gezondheidspaniek en een morele paniek, of massale vormingspsychose veroorzaakt. Dat bracht vele zeer sterke cognitieve vooroordelen en natuurlijke menselijke neigingen tegen rationaliteit en proportionaliteit in het spel. Het bewijs van deze vooroordelen was overal te vinden; het omvatte het verbreken van hechte familie- en verwantschapsrelaties, de slechte behandeling van mensen door anderen die vroeger volkomen fatsoenlijk waren, de bereidheid van ouders om hun kinderen ontwikkelingsschade toe te brengen, oproepen tot grootschalige schendingen van rechten die werden gedaan door grote aantallen burgers van voorheen vrije landen zonder enige duidelijke bezorgdheid over de gruwelijke implicaties van die oproepen, en de onverbloemde, zelfs angstige, naleving van beleid dat bij psychologisch gezonde individuen de lachlust zou moeten opwekken (zelfs als het noodzakelijk of gewoon nuttig was geweest). In de greep van een dergelijke paniek of massapsychose komt de bewijslast voor extreme beweringen (zoals de veiligheid en morele noodzaak om zichzelf te injecteren met een vorm van gentherapie die niet op lange termijn is getest) nog hoger te liggen.
5. De bedrijven die verantwoordelijk zijn voor de productie en uiteindelijk profiteren van de “vaccinatie” kregen juridische immuniteit. Waarom zou een regering dat doen als ze echt gelooft dat het “vaccin” veilig is en er vertrouwen in wil wekken? En waarom zou ik iets in mijn lichaam stoppen waarvan de overheid heeft besloten dat het mij schade kan berokkenen zonder dat ik enige vorm van juridisch verhaal heb?
6. Als de “vaccin”-sceptici het bij het verkeerde eind hadden, zouden er nog steeds twee goede redenen zijn om hun gegevens of standpunten niet te onderdrukken. Ten eerste zijn wij een liberale democratie die de vrijheid van meningsuiting als een grondrecht beschouwt, en ten tweede zou kunnen worden aangetoond dat hun gegevens en argumenten onjuist zijn. Het feit dat de machthebbers besloten onze fundamentele waarden te schenden en de discussie te onderdrukken, roept de vraag op “Waarom?”. Die werd niet bevredigend beantwoord, behalve: “Het is gemakkelijker voor hen om hun mandaten op te leggen in een wereld waar mensen niet van mening verschillen:” maar dat is eerder een argument tegen naleving dan vóór naleving. Informatie a priori onderdrukken suggereert dat de informatie overtuigingskracht heeft. Ik wantrouw iedereen die mij wantrouwt om te bepalen welke informatie en argumenten goed en welke slecht zijn als het om mijn gezondheid gaat – vooral als de mensen die censuur propageren hypocriet handelen tegen hun verklaarde overtuigingen geïnformeerde toestemming en lichamelijke autonomie in.
7. De PCR-test werd voorgesteld als de “gouden standaard” voor de diagnose van COVID. Als men even leest hoe de PCR-test werkt, blijkt dat dit niet het geval is. Het gebruik ervan voor diagnostische doeleinden is eerder een kunst dan wetenschap, om het vriendelijk uit te drukken. Kary Mullis, die in 1993 de Nobelprijs voor Scheikunde won voor de uitvinding van de PCR-techniek, riskeerde zijn carrière door dit te zeggen toen men probeerde deze te gebruiken als diagnostische test voor HIV om een massaprogramma te rechtvaardigen waarbij experimentele anti-retrovirale geneesmiddelen werden toegediend aan vroege AIDS-patiënten, wat uiteindelijk tienduizenden mensen het leven kostte. Dit roept de vraag op: “Hoe gaan de mensen die de gegevens genereren die we elke avond op het nieuws zagen en die werden gebruikt om het massale “vaccinatiebeleid” te rechtvaardigen, om met de onzekerheid rond diagnoses op basis van PCR?”. Als u geen bevredigend antwoord hebt op deze vraag, moet uw lat voor het nemen van het risico van “vaccinatie” opnieuw omhoog. (Op persoonlijke titel, om een antwoord te krijgen voordat ik besliste of ik me zou laten “vaccineren”, heb ik precies deze vraag via een vriend naar een epidemioloog van Johns Hopkins gestuurd. Die epidemioloog, die persoonlijk betrokken was bij het genereren van de actuele gegevens over de wereldwijde verspreiding van de pandemie, antwoordde slechts dat hij/zij werkt met de gegevens die hij/zij krijgt en geen vraagtekens zet bij de nauwkeurigheid ervan of de wijze waarop ze tot stand zijn gekomen. Met andere woorden, de reactie op de pandemie was grotendeels gebaseerd op gegevens die werden gegenereerd door processen die door de makers van die gegevens niet werden begrepen of zelfs in twijfel werden getrokken).
8. Om het laatste punt te veralgemenen: een vermeende sluitende bewering van iemand die zijn bewering aantoonbaar niet kan staven, moet worden afgewezen. In het geval van de COVID-pandemie hadden bijna alle mensen die deden alsof het “vaccin” veilig en doeltreffend was geen fysiek of informatief bewijs voor de beweringen over veiligheid en doeltreffendheid buiten het veronderstelde gezag van andere mensen die ze maakten. Dit omvat veel medische professionals – een probleem dat werd aangekaart door sommigen van hen (die in veel gevallen werden gecensureerd op social media en zelfs hun baan of licenties verloren). Iedereen kon de infografieken van de CDC over mRNA-“vaccins” lezen en, zonder wetenschapper te zijn, voor de hand liggende “Maar wat als…?” vragen genereren die aan deskundigen konden worden gesteld om zelf na te gaan of de pushers van de “vaccins” persoonlijk zouden instaan voor de veiligheid ervan. Het CDC bracht bijvoorbeeld een infographic uit waarin het volgende stond.
“Hoe werkt het vaccin?”
Het mRNA in het vaccin leert uw cellen hoe ze kopieën van het spike-eiwit moeten maken. Als u later aan het echte virus wordt blootgesteld, zal uw lichaam het herkennen en weten hoe het het moet bestrijden. Nadat het mRNA de instructies heeft gegeven, breken uw cellen het af en ruimen het op.”
Allemaal goed en wel. Hier zijn enkele voor de hand liggende vragen om te stellen, dan. “Wat gebeurt er als de instructies die aan de cellen worden geleverd om het spike-eiwit te genereren, niet zoals bedoeld uit het lichaam worden verwijderd? Hoe kunnen we er zeker van zijn dat zo’n situatie zich nooit zal voordoen?” Als iemand deze vragen niet kan beantwoorden, en hij bevindt zich in een politieke of medische positie, dan toont hij zich bereid om potentieel schadelijk beleid door te drukken zonder de risico’s ervan te overwegen.
9. Gezien al het bovenstaande zou een serieus persoon op zijn minst moeten letten op gepubliceerde gegevens over veiligheid en werkzaamheid naarmate de pandemie voortschreed. De Six-month Safety and Efficacy Study van Pfizer was opmerkelijk. Het zeer grote aantal auteurs ervan was opmerkelijk en hun samenvattende bewering was dat het geteste vaccin effectief en veilig was. De gegevens in de paper toonden echter meer sterfgevallen per hoofd in de “gevaccineerde” groep dan in de “ongevaccineerde” groep.
Hoewel dit verschil niet statistisch vaststelt dat de prik gevaarlijk of ondoeltreffend is, waren de gegenereerde gegevens duidelijk in overeenstemming met (laten we het vriendelijk zeggen) de onvolledige veiligheid van het “vaccin” – in strijd met de samenvatting op de voorpagina. (Het is bijna alsof zelfs professionele wetenschappers en clinici vooringenomenheid en gemotiveerde redeneringen vertonen wanneer hun werk gepolitiseerd wordt). Op zijn minst kon een leek zien dat de “samenvattende bevindingen” de gegevens oprekten, of op zijn minst een opmerkelijk gebrek aan nieuwsgierigheid toonden betreffende de gegevens – vooral gezien wat er op het spel stond en de enorme verantwoordelijkheid om iemand iets ongetests in zijn lichaam te laten stoppen.
10. Na verloop van tijd werd het heel duidelijk dat sommige informatieve beweringen die waren gedaan om mensen te overtuigen zich te laten “vaccineren”, vooral door politici en mediacommentatoren, onjuist waren. Als dat beleid echt gerechtvaardigd was door de eerder beweerde “feiten”, dan had de vaststelling van de onwaarheid van die “feiten” moeten leiden tot een wijziging van het beleid of, op zijn minst, tot uitingen van opheldering en spijt van de mensen die eerder die onjuiste maar cruciale beweringen hadden gedaan. Fundamentele morele en wetenschappelijke normen vereisen dat personen de vereiste correcties en intrekkingen van beweringen die beslissingen kunnen beïnvloeden die van invloed zijn op de gezondheid, duidelijk in de notulen opnemen. Als ze dat niet doen, zijn ze niet te vertrouwen – vooral gezien de enorme potentiële gevolgen van hun informatieve fouten voor een steeds meer “gevaccineerde” bevolking. Dat is echter nooit gebeurd. Als de “vaccin”-pushers te goeder trouw hadden gehandeld, zouden we na de publicatie van nieuwe gegevens tijdens de pandemie meerdere mea culpa’s hebben gehoord (en misschien zelfs geaccepteerd). Van politieke functionarissen hebben we niets gehoord, wat een bijna algemeen gebrek aan integriteit, morele ernst of zorg over de nauwkeurigheid aantoont. Doordat de eerder door ambtenaren gedane beweringen in twijfel werden getrokken, bleef er überhaupt geen betrouwbare zaak over aan de pro-lockdown, pro-“vaccin” kant.
Geen wonder dat China geen mRNA prikken gebruikt
Om enkele voorbeelden te geven van beweringen die onjuist bleken door gegevens, maar niet expliciet werden teruggenomen:
“Je krijgt geen COVID als je deze vaccinaties neemt… We zitten in een pandemie van ongevaccineerden.” – Joe Biden;
“De vaccins zijn veilig. Ik beloof het u” – Joe Biden;
“De vaccins zijn veilig en effectief.” – Anthony Fauci.
“Onze gegevens van de CDC suggereren dat gevaccineerde mensen het virus niet dragen, niet ziek worden – en het is niet alleen in de klinische studies, maar het is ook in de echte wereld gegevens.” – Dr. Rochelle Walensky.
“We hebben meer dan 100.000 kinderen, wat we nooit eerder hebben gehad, in… in ernstige toestand en velen aan de beademing.” – Rechter Sotomayer (tijdens een zaak om de wettigheid van federale “vaccin” mandaten te bepalen)…
… en ga zo maar door.
De laatste is vooral interessant omdat deze uitspraak werd gedaan door een rechter in een zaak van het Hooggerechtshof om de wettigheid van de federale mandaten vast te stellen. Vervolgens bevestigde de eerder genoemde Dr. Walensky, hoofd van het CDC, die eerder een valse verklaring had afgelegd over de werkzaamheid van het “vaccin”, onder ondervraging dat het aantal kinderen in het ziekenhuis slechts 3.500 bedroeg – niet 100.000.
Om het punt dat eerdere beweringen en beleid worden tegengesproken door latere bevindingen, maar niet worden teruggedraaid, kracht bij te zetten, zei dezelfde Dr. Walensky, hoofd van het CDC: “het overgrote aantal sterfgevallen – meer dan 75% – deed zich voor bij mensen die ten minste vier comorbiditeiten hadden. Dit waren dus echt mensen die om te beginnen al onwel waren.” Die verklaring ondermijnde zo volledig de hele rechtvaardiging voor het beleid van massa-“vaccinatie” en lockdowns, dat elke intellectueel eerlijke persoon die dat beleid steunde op dat moment zijn standpunt zou moeten herzien. Terwijl de gewone man dat stukje informatie van het CDC misschien gemist zou hebben, was het de eigen informatie van de regering, dus de presidentiële man (en zijn agenten) kon het zeker niet gemist hebben. Waar bleef de ommekeer in beleid die overeenkwam met de ommekeer in ons begrip van de risico’s van COVID, en dus de kosten-baten balans van het niet geteste (lange termijn) “vaccin” versus het risico van besmetting met COVID? Het is er nooit van gekomen. Het is duidelijk dat noch de beleidsstandpunten, noch hun veronderstelde feitelijke basis te vertrouwen waren.
11. Wat was de nieuwe wetenschap die verklaarde waarom, voor het eerst in de geschiedenis, een “vaccin” effectiever zou zijn dan natuurlijke blootstelling en daaruit voortvloeiende immuniteit? Waarom de urgentie om iemand die COVID heeft gehad en nu enige immuniteit heeft, achteraf te laten “vaccineren”?
12. De algemene politieke en culturele context waarin de hele discussie over “vaccinatie” werd gevoerd, was zodanig dat de bewijslast-lat voor de veiligheid en doeltreffendheid van het “vaccin” nog verder werd verhoogd, terwijl ons vermogen om te bepalen of aan die bewijslast was voldaan, werd verminderd. Bij elk gesprek met een “ongevaccineerde” (en als opvoeder en leraar heb ik er heel wat meegemaakt) werd de “ongevaccineerde” altijd in een defensieve houding geplaatst, waarbij hij zich tegenover de “vaccin”-aanhanger moest verantwoorden alsof zijn standpunt de facto schadelijker was dan het tegenovergestelde. In een dergelijke context is een nauwkeurige vaststelling van de feiten bijna onmogelijk: een moreel oordeel belemmert altijd een objectieve empirische analyse. Wanneer een onpartijdige discussie over een kwestie onmogelijk is omdat het discours door oordelen is verzadigd, is het bijna onmogelijk om conclusies te trekken die voldoende nauwkeurig en met voldoende zekerheid zijn om schendingen van rechten en dwang tot medische behandeling te bevorderen.
13. Wat analyse betreft (en Scott’s opmerking over “onze” heuristiek die “hun” analyse verslaat), is precisie geen nauwkeurigheid. In contexten van grote onzekerheid en complexiteit is precisie zelfs negatief gecorreleerd met nauwkeurigheid. (Het is minder waarschijnlijk dat een preciezere bewering juist is.) Veel van de COVID-paniek begon met modellering. Modelleren is gevaarlijk omdat het getallen op dingen zet; getallen zijn precies en precisie geeft een illusie van nauwkeurigheid – maar bij grote onzekerheid en complexiteit worden de modeloutputs gedomineerd door de onzekerheden over de inputvariabelen die zeer grote (en onbekende) bereiken hebben en de vele veronderstellingen die zelf slechts een laag vertrouwen rechtvaardigen. Daarom is elke geclaimde nauwkeurigheid van de output van een model nep en is de schijnbare nauwkeurigheid alleen maar dat – schijnbaar.
We zagen hetzelfde met HIV in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw. Modellen bepaalden toen dat tot een derde van de heteroseksuele bevolking HIV kon krijgen. Oprah Winfrey presenteerde dat cijfer in een van haar shows en alarmeerde de natie. De eerste industrie die wist dat dit absurd was, was de verzekeringsindustrie toen alle verwachte faillissementen door uitbetalingen van levensverzekeringen uitbleven. Toen de werkelijkheid niet overeenkwam met de output van hun modellen, wisten ze dat de veronderstellingen waarop die modellen waren gebaseerd, onjuist waren – en dat het ziektepatroon heel anders was dan was aangegeven.
Om redenen die buiten het bestek van dit artikel vallen, had de onjuistheid van die veronderstellingen destijds kunnen worden vastgesteld. Van belang voor ons vandaag is echter het feit dat deze modellen hebben bijgedragen tot het ontstaan van een hele AIDS-industrie, die mensen met HIV experimentele antiretrovirale geneesmiddelen opdrong, ongetwijfeld in de oprechte overtuiging dat deze geneesmiddelen hen zouden kunnen helpen. Deze medicijnen hebben honderdduizenden mensen het leven gekost.
(Trouwens, de man die de “ontdekking” van HIV aankondigde vanuit het Witte Huis – niet in een peer-reviewed tijdschrift – en vervolgens de enorme en dodelijke reactie daarop in gang zette, was dezelfde Anthony Fauci die de afgelopen jaren onze televisieschermen sierde).
Het heersende Corona Onzin Narratief ontkracht
14. Een eerlijke benadering van gegevens over COVID en beleidsontwikkeling zou hebben geleid tot de dringende ontwikkeling van een systeem om nauwkeurige gegevens te verzamelen over COVID-infecties en de resultaten van COVID-patiënten. In plaats daarvan deden de machthebbers precies het tegenovergestelde, door beleidsbeslissingen te nemen die bewust de nauwkeurigheid van de verzamelde gegevens verminderden op een manier die hun politieke doelen diende. Meer bepaald 1) maakten zij geen onderscheid meer tussen sterven aan COVID en sterven met COVID en 2) stimuleerden zij medische instellingen om sterfgevallen te identificeren als veroorzaakt door COVID terwijl er geen klinische gegevens waren om die conclusie te ondersteunen. (Dit gebeurde ook tijdens de eerder genoemde HIV-paniek drie decennia geleden).
15. De oneerlijkheid van de pro-“vaccin” kant kwam aan het licht door de herhaalde veranderingen van officiële definities van klinische termen zoals “vaccin” waarvan de (wetenschappelijke) definities al generaties lang vastliggen (zoals ze moeten zijn als de wetenschap haar werk nauwkeurig wil doen: definities van wetenschappelijke termen kunnen veranderen, maar alleen als ons begrip van hun verwijzingen verandert). Waarom veranderde de regering de betekenis van woorden in plaats van gewoon de waarheid te vertellen met dezelfde woorden die ze vanaf het begin had gebruikt? Hun acties in dit opzicht waren volkomen onoprecht en anti-wetenschappelijk. De bewijslast-lat schuift weer omhoog en ons vermogen om het bewijs te vertrouwen schuift omlaag.
In zijn video (die ik bovenaan dit artikel noemde) vroeg Scott Adams: “Hoe kon ik vaststellen dat de gegevens die [“vaccin”-sceptici] mij stuurden de goede gegevens waren?” Dat hoefde hij niet te doen. Degenen onder ons die gelijk hadden of “wonnen” (om zijn woord te gebruiken) hoefden alleen maar de gegevens te accepteren van degenen die de “vaccinatie”-mandaten propageerden. Aangezien zij het meeste belang hadden bij de gegevens die in hun richting wezen, konden we een bovengrens stellen aan het vertrouwen in hun beweringen door die beweringen te toetsen aan hun eigen gegevens. Voor iemand zonder comorbiditeiten was die bovengrens nog steeds te laag om het risico van “vaccinatie” te nemen, gezien het zeer lage risico op ernstige schade door het oplopen van COVID-19.
In dit verband is het ook vermeldenswaard dat onder de juiste contextuele omstandigheden afwezigheid van bewijs het bewijs van afwezigheid is. Die voorwaarden waren zeker van toepassing op de pandemie: er was een enorme stimulans voor alle bedrijfsmedia-kanalen die het “vaccin” propageerden om voldoende bewijs te leveren ter ondersteuning van hun ondubbelzinnige beweringen over het vaccin en het lockdown-beleid en om degenen die het daar niet mee eens waren te kleineren. Ze hebben dat bewijs gewoon niet geleverd, kennelijk omdat het niet bestond. Aangezien ze het wel zouden hebben verstrekt als het er was geweest, was het gebrek aan bewijs het bewijs van de afwezigheid ervan.
Om al deze redenen ben ik niet langer van plan om deel te nemen aan een vaccinatieproef, maar ben ik met open vizier een COVID-“vaccin”-scepticus geworden. Ik geloof over het algemeen in nooit “nooit” zeggen, dus ik wachtte tot de vragen en kwesties die hierboven aan de orde zijn gesteld, waren beantwoord en opgelost. Dan zou ik mogelijk bereid zijn me te laten “vaccineren”, althans in principe. Gelukkig laat het niet ondergaan van een behandeling iemand de mogelijkheid om dat in de toekomst alsnog te doen. (Aangezien het omgekeerde overigens niet het geval is, weegt de optiewaarde van “nog niet handelen” enigszins in het voordeel van de voorzichtige aanpak).
Ik herinner me echter de dag waarop mijn besluit om het “vaccin” niet te nemen een vast besluit werd. Een beslissend punt bracht mij tot de beslissing dat ik het “vaccin” onder de heersende omstandigheden niet zou nemen. Een paar dagen later zei ik tijdens een telefoongesprek tegen mijn moeder: “Ze zullen me aan een tafel moeten vastbinden.”
16. Ongeacht de risico’s van een COVID-infectie enerzijds en het “vaccin” anderzijds, maakte het “vaccinatiebeleid” massale mensenrechtenschendingen mogelijk. De “gevaccineerden” waren blij dat de “ongevaccineerden” hun fundamentele vrijheden werden ontnomen (de vrijheid om vrij te spreken, te werken, te reizen, bij geliefden te zijn op belangrijke momenten zoals geboorten, overlijdens, begrafenissen, enz. Veel mensen gaven met tegenzin toe dat zij zich juist om die reden lieten “vaccineren”, bijvoorbeeld om hun baan te behouden of om met hun vrienden uit te gaan. Voor mij zou dat betekenen dat ik medeplichtig zou zijn aan de vernietiging, door precedentwerking en deelname, van de meest fundamentele rechten waarvan onze vreedzame samenleving afhankelijk is.
Er zijn mensen gestorven om die rechten voor mij en mijn landgenoten veilig te stellen. Als tiener vluchtte mijn Oostenrijkse grootvader vanuit Wenen naar Engeland en sloot zich onmiddellijk aan bij het leger van Churchill om Hitler te verslaan. Hitler was de man die zijn vader, mijn overgrootvader, in Dachau vermoordde omdat hij jood was. De kampen begonnen als een manier om de Joden in quarantaine te plaatsen. Zij werden beschouwd als vectoren van ziekten die moesten worden verwijderd ter bescherming van de bevolking in het algemeen. In 2020 hoefde ik ter verdediging van die rechten alleen maar een paar maanden beperkt te reizen en geweerd te worden uit mijn favoriete restaurants enz.
Zelfs als ik een rare statistische uitschieter zou zijn, zodat de COVID mij ondanks mijn leeftijd en goede gezondheid in het ziekenhuis zou kunnen opnemen, dan zij het zo: als het mij zou pakken, zou ik het ondertussen niet mijn principes en rechten laten afpakken.
En wat als ik het mis had? Wat als de massale afschaffing van rechten die het antwoord was van regeringen over de hele wereld op een pandemie met een miniem sterftecijfer onder degenen die niet “onwel” waren (om de uitdrukking van de directeur van het CDC te gebruiken) niet in een paar maanden zou eindigen?
Wat als het eeuwig zou duren? In dat geval zou het risico van COVID voor mijn leven niets voorstellen in vergelijking met het risico voor ons allemaal als we de straat opgaan in de laatste, wanhopige hoop om de meest fundamentele vrijheden terug te winnen van een staat die al lang vergeten is dat hij alleen bestaat om ons te beschermen en in plaats daarvan ons ziet als hinderlijke obstakels waar ze omheen moeten werken of die ze zelfs moeten vernietigen.
