Maart 10, 2023
De komende verkiezingen in Nederland kunnen belangrijk zijn omdat zij de samenstelling van de Eerste Kamer zullen bepalen op basis van de resultaten van de twaalf provinciale assemblees, en drie van de meer dan dertig partijen kunnen een echt alternatief bieden voor de politieke lijn die decennialang de overhand heeft gehad, schrijft Hans Vogel.
Wij leven in een wereld waarin de meeste landen zichzelf als “democratieën” bestempelen. Om de claim van een democratie hoog te houden, moeten er van tijd tot tijd verkiezingen worden gehouden waarbij de burgers de kans krijgen hun stem uit te brengen op de kandidaten en partijen die volgens hen hun belangen het best vertegenwoordigen. Tot zover gaat het goed.
Voor, tijdens en na dergelijke verkiezingen is er veel manipulatie, beïnvloeding, fraude bij het tellen van de stemmen en gesjoemel. Dat hoort allemaal bij verkiezingen. Daarom zijn de verkiezingsuitslagen vaak nogal teleurstellend. Uiteindelijk zullen de meeste mensen moeten concluderen dat hun invloed, als individu en als lid van een groep of collectief, nogal beperkt is.
Nederland, dat vreemde land in de noordwestelijke hoek van het Europese vasteland, vormt daarop geen uitzondering. Net als de andere leden van de Europese Unie en de NAVO (behalve de VS) heeft zijn regering slechts een zeer beperkte autonomie. Net als al die andere staten heeft Nederland in de loop der jaren zoveel van zijn nationale soevereiniteit moeten inleveren dat het niet langer als een onafhankelijke politieke entiteit kan worden beschouwd. Het is nuttig om in gedachten te houden dat tachtig procent van alle wetten, regels en verordeningen wordt bepaald door de bureaucratische machinerie van de EU in Brussel.
Maar voor wat het waard is, op papier blijft Nederland een soevereine natie, en juist daarom kunnen de komende verkiezingen van 15 maart belangrijk blijken. Deze verkiezingen zijn voor de twaalf provinciale assemblees, en op basis van de uitslag daarvan wordt de samenstelling van de Eerste Kamer bepaald. Het is misschien de eerste keer in vele jaren dat de provinciale verkiezingen er echt toe doen.
Er zijn slechts drie van de meer dan dertig partijen in Nederland die een echt alternatief bieden voor de politieke verhoudingen zoals die al decennialang heersen.
De reden is dat de Tweede Kamer nagenoeg is gekaapt door een hechte alliantie van “links-liberalen”, groenen en christendemocraten. De meest militante en ideologisch rigide van deze partijen zijn D66 en de Groenen. Zoals overal in Europa zijn de sociaal-democraten (PvdA) gemarginaliseerd sinds zij het neoliberalisme als hun nieuwe evangelie hebben aangenomen. Sinds de val van de Berlijnse muur is hun rol als meest trouwe lokale verlengstuk van de Amerikaanse macht en invloed overgenomen door de Groenen en D66, die ook de meest luidruchtige voorstanders zijn van het WEF en de “duurzame ontwikkelingsdoelstellingen”. D66 is ook de meest fanatieke Russofobe oorlogspartij, met haar niet aflatende oproepen om steeds meer wapens naar Oekraïne te sturen om “onze waarden te verdedigen”.
Er zijn slechts drie van de meer dan dertig partijen in Nederland die een echt alternatief bieden voor de politieke lijn zoals die al tientallen jaren heerst. Deze partijen zijn PVV (Partij voor de Vrijheid), FvD (Forum voor Democratie) en BVNL (Belang van Nederland), waarvan FvD de meest dynamische is, met de grootste aantrekkingskracht op jonge kiezers. Het is geen verrassing dat deze partijen worden bestempeld als “rechts-populistisch”.
Vanwege haar dynamiek, no-nonsense programma’s en de persoonlijke kwaliteiten en het charisma van haar vertegenwoordigers wordt de FvD, net als de AfD in Duitsland, het hardst aangepakt. Zij wordt beschouwd als een groot gevaar voor de zogenaamde kartelpartijen die het politieke theater domineren. Nu de verkiezingen naderen, zitten de Nederlandse staatsmedia in de eindfase van een offensief tegen alle “rechtse populisten”, waarbij ze geen middel onbeproefd laten en geen enkele tactiek schuwen, hoe verwerpelijk ook. Toch straalt FvD vertrouwen en focus uit, omdat haar platform gebaseerd is op feiten, gezonde principes en gezonde logica, in tegenstelling tot die van het heersende kartel. De regering en haar aanhangers zijn duidelijk bang voor de jeugdige energie, het charisma en de intelligentie van FvD-leider Thierry Baudet en andere FvD-leden als Gideon van Meijeren en Pepijn van Houwelingen. FvD is de enige partij die echt nationalistisch is, die de Nederlandse nationale geschiedenis en tradities waardeert binnen het bredere kader van de Europese beschaving, en die uit de EU wil stappen, de Amerikaanse bezetting van Europa veroordeelt en zich fel verzet tegen internationale misdaadsyndicaten zoals het WEF en de WHO.
Maar de te overwinnen obstakels zijn ontmoedigend. Om te beginnen mag in de staatsmedia en de MSM nooit iets verschijnen dat ook maar enigszins gunstig is voor de echte oppositie. Het enige wat is toegestaan zijn hitsige stukken, variërend van regelrechte ad hominem aanvallen tot meer verhulde vormen van laster. Een voorbeeld is de hoogdravende talkshow Lubach, geproduceerd door de vrouw van de LGBT-minister van Defensie van D66, mevrouw Kajsa Ollongren, met een lading schadelijk nepnieuws over de financiën van de FvD-partij.
FvD vraagt waar de $ 850 miljoen van Zelensky voor is
Peilingen voorafgaand aan de verkiezingen zijn opzettelijk verwarrend en een essentiële voorbereiding op de onvermijdelijke fraude bij het tellen van de stemmen, omdat ze nooit het werkelijke percentage kiezers zullen aangeven dat van plan is op de oppositie te stemmen. Dit kan namelijk ergens tussen de vijfentwintig en veertig procent liggen. Bij de vorige provinciale statenverkiezingen in 2019 behaalde de FvD maar liefst 14,5% van de stemmen. De PVV is al twee decennia lang steevast goed voor minstens tien procent van de stemmen.
Gezien het monumentale wanbeleid van de regering onder leiding van Mark Rutte (de langstzittende premier in de Nederlandse geschiedenis) en de mate van stille, machteloze woede die dit heeft veroorzaakt onder de Nederlandse kiezers, is het alleen maar te verwachten dat meer mensen op “rechtse populisten” zullen stemmen dan ooit tevoren. De mensen zijn het zat om te moeten juichen en betalen voor de Oekraïne, zijn het zat om het dagelijkse spervuur van schandalige klimaatverering te moeten ondergaan en om offers te moeten brengen aan de boze klimaatgoden en hun priesters. De Nederlanders zijn ook verontwaardigd dat Rutte alleen al vorig jaar 400.000 “vluchtelingen” op zoek naar “asiel”, voornamelijk uit Afrika, Azië en Oekraïne, heeft toegelaten om zich in Nederland te vestigen. Om plaats te maken voor al deze nieuwkomers worden steeds meer autochtone Nederlanders uit hun huizen gezet. Anderen zien de veiligheid verdwijnen uit de buurten waar zij wonen door de massale toestroom van buitenlanders met een strafblad, een slechte instelling en veeleisend. Tegelijkertijd zijn de voedselprijzen met dertig procent gestegen als gevolg van de EU-sancties tegen Rusland in reactie op de speciale militaire operatie in Oekraïne. De prijzen voor elektriciteit en gas zijn sinds vorig jaar nog sterker gestegen. Geen wonder dat autochtone Nederlanders massaal hun land verlaten: elk jaar gemiddeld 100.000 van hen.
Er is overigens alle reden om “stop” te zeggen tegen de regering door op FvD en PVV te stemmen. Mochten deze partijen een meerderheid in de Eerste Kamer weten te behalen, dan zou er wel eens wat kunnen veranderen. Maar een combinatie van onophoudelijke regeringsgezinde propaganda, de passiviteit en berusting van de burgers en stemfraude zullen dat waarschijnlijk verhinderen.
Burgers die het land niet kunnen of willen verlaten, maar weigeren de situatie te accepteren en zaken willen oplossen en het leven voor hun kinderen beter willen maken, hebben geen andere optie dan de straat op te gaan en te demonstreren. Daarom protesteren Nederlandse boeren, geconfronteerd met onteigening vanwege de “groene agenda” om de uitstoot van stikstof te verminderen, al sinds vorig jaar met hun tractoren. Te oordelen naar de manier waarop de politie al tientallen jaren gekleed, uitgerust en getraind is, kan men echter alleen maar concluderen dat de heersende elites al lang rekening houden met protesten en demonstraties.
Zo’n twintig jaar geleden werd het heersende politieke systeem op vergelijkbare wijze uitgedaagd door de charismatische figuur van Pim Fortuyn. De enige manier om hem ervan te weerhouden de leider van het land te worden, was hem te liquideren en het te doen voorkomen als de daad van een “lone wolf” fanaticus. Hoewel er altijd een vergelijkbaar dreigend gevaar is voor Baudet en zijn kring van jonge leiders, lijkt het de huidige Nederlandse leiding om de een of andere reden aan vastberadenheid en meedogenloosheid te ontbreken om dergelijke harde methoden te gebruiken om de status quo te beschermen.
Net als de partij van Pim Fortuyn twee decennia geleden, is de FvD het doelwit geweest van Nederlandse staatsinlichtingendiensten, gericht op het zaaien van verdeeldheid onder partijleden en op het doen overlopen van kandidaten om ogenschijnlijk onnozele redenen als zij eenmaal gekozen zijn. Zoals niet ongebruikelijk in de politiek is chantage door de staatsinlichtingendienst waarschijnlijk ook gebruikt om de FvD te verzwakken.
Als de FvD en de PVV er op 15 maart in slagen een goed resultaat te behalen, zal dit een ingrijpend effect hebben op zowel de Nederlandse politiek als de Europese politiek in het algemeen. Als de uitslag tegenvalt, zal dat de FvD er niet van weerhouden de enige visionaire en echt levensvatbare politieke partij in Nederland te zijn.
