Mei 4, 2023
Dus U2-zanger Bono maakt nu letterlijk illustraties voor het imperialistische propagandablad The Atlantic, omdat dat soort dingen gebeuren in een dystopische samenleving tijdens de doodsstrijd van een wereldomspannend imperium, schrijft Caitlin Johnstone.
Een artikel in de Washington Post met de titel “Bono schetst graag covers van Atlantic, dus het tijdschrift nam hem in dienst” meldt dat “Bono fan is van Atlantic covers – zozeer zelfs dat hij werd uitgenodigd om de omslag van het tijdschrift in juni te illustreren met de Oekraïense president Volodymyr Zelensky.”
Bono’s laatste bijdrage aan de berg van misselijkmakende Zelensky-momenten van het afgelopen jaar is een coverafbeelding voor een artikel van de levenslange oorlogspropagandisten Anne Applebaum en Jeffrey Goldberg. Het artikel steunt een Oekraïens offensief om de Krim te heroveren, wat volgens deskundigen de meest waarschijnlijke stap zou zijn om een kernoorlog in dit conflict te ontketenen.
Hier volgt een alinea uit het artikel van Applebaum en Goldberg, om u een voorproefje te geven van de infantiele “Good Guys versus Bad Guys” framing die westerse liberalen dezer dagen door oorlogspropagandisten van de massamedia voorgeschoteld krijgen:
“Soms wordt de oorlog beschreven als een strijd tussen autocratie en democratie, of tussen dictatuur en vrijheid. In werkelijkheid zijn de verschillen tussen de twee tegenstanders niet alleen ideologisch, maar ook sociologisch. In de strijd van Oekraïne tegen Rusland staat een heterarchie tegenover een hiërarchie. Een open, genetwerkte, flexibele samenleving – een samenleving die aan de basis sterker is en sterker geïntegreerd met Washington, Brussel en Silicon Valley dan iemand zich realiseerde – vecht tegen een zeer grote, zeer corrupte, top-down staat. Aan de ene kant verdedigen boeren hun land en bouwen ingenieurs van 20 jaar oud ogen in de lucht, met instrumenten die de ingenieurs van 20 jaar oud elders wel kennen. Aan de andere kant sturen commandanten golven slecht bewapende dienstplichtigen om te worden afgeslacht – net zoals Stalin ooit shtrafbats, strafbataljons, tegen de nazi’s stuurde – onder leiding van een dictator die geobsedeerd is door oude beenderen. “De keuze,” zei Zelensky, “is tussen vrijheid en angst.””
Veel westerlingen voelden hun eerste opwellingen van jeugdige opstandige passies tijdens het luisteren naar U2-nummers als “Sunday Bloody Sunday” en “Pride (In the Name of Love)”, maar tegenwoordig hoor je Bono’s stem zeggen dat hij “erg gesteld is geraakt” op oorlogsmisdadiger George W Bush, het kapitalisme prijst op het World Economic Forum, samenwerkt met de oorlogszuchtige Lindsey Graham om de Amerikaanse narratieven over Syrië te promoten, en “Stand by Ukraine” zingt ter ondersteuning van de Amerikaanse narratieven in een metro in Kiev. En net wanneer het erop lijkt dat hij niet meer een instrument van het imperium kan worden, wordt hij ingehuurd door een van ’s werelds ergste militaristische smerige bladen om een coverafbeelding van Zelensky te tekenen.
Want zo gaat dat nu eenmaal in een sterk gecontroleerde samenleving waar de heersende cultuur in dienst staat van de machtigen. Een samenleving waarin de geesten van het publiek voortdurend worden gevormd door massale psychologische manipulatie om ervoor te zorgen dat zij blijven denken, spreken, werken, consumeren en stemmen op een manier die de rijken en machtigen dient. Alles wat de top van de mainstream-aandacht bereikt, vergemakkelijkt deze agenda (of is er op zijn minst onschadelijk voor), en zodra het een potentiële bedreiging voor deze agenda wordt, wordt het gecorrigeerd of weggemarginaliseerd uit de mainstream-aandacht.
Deze dynamiek kan ertoe leiden dat er in onze culturele wateren een aantal werkelijk verbijsterende wrakhout en rotzooi opduikt, zoals Simpsons-personages die met Oekraïense vlaggen zwaaien, of een door General Dynamics gesponsorde opera over een drone-operator.
Hier is Connor Echols van Responsible Statecraft over dat laatste:
Dit najaar worden inwoners van DC getrakteerd op de wereldpremière van “Grounded”, een opera over een luchtmachtheld genaamd Jess wiens onverwachte zwangerschap haar dwingt haar geliefde F-16 achter te laten en zich aan te sluiten bij de “chair force”.
Gedurende de hele show worstelt de “hot shot” piloot met de mentale impact van het afvuren van raketten van een drone in Afghanistan vanuit een trailer in Las Vegas. “Terwijl Jess overdag terroristen opspoort en ’s nachts haar dochter in slaap wiegt, wordt de grens tussen haar werelden gevaarlijk doordringbaar”, aldus een advertentie.
De productie wordt u aangeboden door presentator General Dynamics, een van ’s werelds grootste wapenbedrijven (en, mocht u het niet weten, de maker van Jess’ favoriete vliegtuig). Toneelschrijver George Brant schreef het libretto, dat tot leven wordt gebracht door mezzosopraan Emily D’Angelo en de Tony-winnende componiste Jeanine Tesori.
U zult ook dingen zien als “humanitaire interventie” kampioen Samantha Power die enthousiast tweet over de samenwerking tussen de Sesamstraat franchise en de CIA cutout USAID in Irak:
Onder de schaduw van het Amerikaanse imperium zie je dit soort dingen de hele tijd, en afzonderlijk lijken ze niet veel voor te stellen, maar als je ze eenmaal begint op te merken herken je ze als symptomen van de ernstig zieke samenleving waarin we leven. Een samenleving waarin op de meest afschuwelijke manieren aan onze harten wordt getrokken om ons het kapitalisme, het imperium en de oligarchie te doen steunen, waarin we worden gemanipuleerd om waardensystemen te onderschrijven waar machtige sociopaten baat bij hebben, onder het mom van nobel klinkende doelen. Waar we als ratten worden getraind om systemen te steunen die onze soort naar het uitsterven drijven omdat onze machthebbers lippendienst bewijzen aan humanisme en met een regenboogvlag zwaaien.
Zo ziet dystopie eruit. Als een stelletje gedachte-gecontroleerde automaten die gedachteloos marcheren naar ecocide en omnicide op een beat die gespeeld wordt door schermen die hen elke dag en op elke manier vertellen dat er geen hoger doel is dan dit. Zoals door het militair-industrieel complex gefinancierde feministische rock opera’s over drone operators en Cookie Monster die Samantha Power helpt Iraakse kinderen psychologisch te koloniseren. Zoals Bono die thuiskomt van het zingen van een oprecht nummer over de moord op Martin Luther King Jr. om een cover te illustreren voor een stuk oorlogspropaganda in The Atlantic.
Het is alsof ze beton over ons hart gieten. Blinddoeken over onze ziel naaien. Ze verdoven ons, leiden ons af, bedwelmen ons, zodat het lokale gepeupel zich niet bemoeit met de werking van de imperiale machine. Ze doden iets moois en heiligs in de mensheid, en dat doen ze om enkele van de lelijkste visies die deze planeet ooit heeft gezien uit te rollen.
